#73: Ik ga wonderwel vooruit!

Januari 2019 is bijna voorbij. Sinds alle ellende van de feestdagen en mijn verjaardag (zie blog #71) is het een stuk rustiger geworden in mijn leven.

Nog één keer ben ik een dag lang enorm overspannen geweest, heb ik de hele dag gehuild en wilde mijn hoofd maar niet tot rust komen, maar daarna ging het langzaam beter. Meer rust, minder duizelingen, minder angst.

Verveling

Langzaam begin ik me weer te vervelen. En verveling is goed als je een burnout hebt. Het niets doen, en dat accepteren en als iets positiefs zien. Eigenlijk ook leren om te genieten van langzaam aandoen, een beetje rondhangen. En dat afwisselen met rustige activiteiten zoals wandelen, fietsen, een boodschapje.

Op een ochtend ga ik wandelen in de duinen. Ik neem deze keer een iets langere route dan normaal, want ik heb daar zin in. Het is een goed teken dat ik zin heb om wat verder te wandelen dan normaal. Vlak voor het eind van de wandeling voel ik opeens dat ik moe ben. Ik begin te gapen en wil eigenlijk mijn ogen dicht doen tijdens het lopen.

Dat is een doorbraak. En zeer grote doorbraak. Voor het eerst sinds twee jaar merk ik dat ik aan het begin van een activiteit energie en zin heb, en aan het einde van de activiteit dat de energie op is, en dat ik moe word. Dat heb ik lang niet kunnen voelen.

Het niet kunnen voelen van je energie is een ramp; je weet nooit of je iets nou nog aankan of niet. Je voelt geen indicatie dat je rust moet nemen of dat je er juist even tegen kan. Dus je doet maar wat, stopt nooit, en vernietigt jezelf. Het is enorm fijn om weer even te voelen:”hè ja, verdomd, als ik uitrust krijg ik er energie bij, en als ik iets doe dan verbruik ik dat.”

Burnout test

Doordat ik langzaam rustiger aan het worden ben, slaat de moeheid weer toe. Ik ben al moe zodra ik wakker word, en na elke korte activiteit ben ik aan het gapen en wil ik op de bank zitten en vallen mijn ogen bijna dicht.

Ik ga even op internet zoeken hoe dat ook alweer zit met moeheid en burnout. Ik beland weer op de website van de Stichting Burnout. Daar vind ik een hoop informatie. Men is nog rigoureuzer en stelliger over wat een burnout is en hoe deze behandeld moet worden dan bij het CSR-centrum.

Ze vinden dat burnout vaak niet (h)erkend wordt door artsen en verzekeraars terwijl al sinds de jaren ’70 bekend is wat het is en hoe de diagnose gesteld kan worden. Dat behandelaars bijna nooit de juiste tests afnemen om burnout te bepalen en daarmee dus steken laten vallen, ondanks dat in de LESA (een landelijke richtlijn voor huisartsen) gewoon staat beschreven wat er moeten worden gedaan.

Psychologen geven volgens de Stichting Burnout vaak gewoon maar een diagnose die onder de verzekering valt zodat ze de patiënt in behandeling kunnen nemen en dus voldoende werk hebben, zonder daadwerkelijk de juiste behandeling voor een burnout toe te passen. 

Arbo-artsen geven liever geen diagnose “burnout” omdat dit volgens de wet betekent dat de werkgever dan verantwoordelijk is, en dus moet betalen voor de behandeling. De klachten worden dan als “psychische problemen” genoteerd, wat een burnout niet is.

Ik krijg, ondanks de rommelige website met ingewikkelde medische teksten de indruk dat hier een club is die weet wat burnout is, zich hard maakt voor de juiste behandeling, en daadwerkelijk geeft om wat goed is voor de patiënt en niet de eigen portemonnee. Ik zie dat ik gratis bij hen een intake-gesprek en tests kan laten doen, dus ik denk: “waarom ook niet?”.

4DKL en SCL-90

Ik meld me aan en ontvang binnen een dag informatie en ik kan digitaal een 4DKL en een SCL90 test invullen. Beide tests bestaan uit een hoop vragen waarbij je moet invullen in hoeverre je te maken hebt met allerlei lichamelijke en geestelijke beperkingen en klachten. Hieruit kan men onder andere opmaken hoeveel stress er is, depressie, angst, en somatisatie. Deze vier waarden geven een beeld over hoe het er voor staat.

Binnen een paar uur ontvang ik al weer een reactie. Een psycholoog zal contact met me opnemen voor verdere intake, maar de testresultaten geven al wat inzicht. Er is volgens de tests sprake van een “lichte burnout”, waarbij ik verhoogde stress heb en verhoogde lichamelijke klachten. Dit past bij het beeld dat er “significant herstel heeft plaatsgevonden maar dat ik er nog niet helemaal ben.”

Wat goed! Wat fijn om te horen! Ik zit al zo lang in een rotgevoel en het herstel gaat zó langzaam, dat ik eigenlijk nauwelijks merk of het nou beter of slechter met me gaat. Nu heb ik eindelijk even een meting, een bevestiging dat het écht beter met me gaat en dat ik aan het herstellen ben.

Ik ga vooruit!

Ik ga vooruit!

Hoera ik ga vooruit!

Ik stuur blije WhatsApp berichten naar mijn vrienden. Als mijn CSR-coaching (zie blog #60)  afgerond is, dan kan ik verder bij de Stichting Burnout om er een mooi eind aan te breien. Een eind aan die verschrikkelijke burnout, die me al meer dan twee jaar teistert. Althans, dat hoop ik.

Ik krijg weer hoop, hoop voor de toekomst, en een klein beetje vertrouwen dat ik écht beter kan worden.

Volgende keer

Volgende keer begint het er echt op te lijken dat ik weer helemaal hersteld ben.

Reageren? Dat kan via Instagram.