#154: Op en neer naar Friesland

Nadat ik de sleutel heb gekregen van mijn nieuwe huis besluit ik om eerst wat te gaan klussen voordat ik ga verhuizen. Ik wil de woonkamer en slaapkamer in orde hebben. Dan kan ik alle andere dingen later wel doen. Als ik kan slapen en op de bank zitten dan ben ik al een heel eind. Om de rest hoef ik me niet druk te maken.

Ik ga in totaal vijf keer op en neer naar Friesland. Ik neem telkens een dag er tussen dat ik in Haarlem blijf en kan uitrusten. In Friesland ga ik eerst schoonmaken en dan schilderen, schilderen, schilderen. Het is lichamelijk zwaar werk, vooral als je het nooit doet, en ik heb al gauw overal spierpijn. Ook pijn in de benen, voeten, knieën. Ik neem elk uur een pauze. Ik ben op zich wel kalm, maar doodmoe.

Rustdagen

In de rustdagen ben ik niet angstig of onrustig, maar uitgeput. Het slapen en uitrusten lijkt niet te helpen, maar ik ben toch al bijna vier jaar gewend dat ik geen energie krijg van slapen en uitrusten. Dat schijnt erbij te horen. Wat me opvalt is dat ik tijdens het schilderen niet zo veel last heb van lichamelijke problemen. Maar zodra ik stop voel ik mijn lichaam.

En dat is dus precies wat ik al mijn hele leven heb. Als ik gewoon doorga dan voel ik me wel okee. Maar als ik stop en rust neem, dan ben ik duizelig, kapot en slap. Zou dit ooit nog over gaan?

Ik heb dus de neiging om maar door te blijven gaan. Als ik pauze neem van het schilderen dan ben ik lampen aan het bestellen op internet of ik lees alvast de montagehandleiding van de nieuwe thermostaat. Ik neem dus niet echt pauzes waarin ik écht niks doe.

Keuken

Een vriend helpt mij om een keuken te ontwerpen in de IKEA keukenplanner. Mijn hersenen zijn niet in staat om een keuken te bedenken. Het duizelt voor mijn ogen en ik kan niet nadenken. Ik wil het niet. Gelukkig helpt de vriend mij. Hij is meubelmaker en geeft goeie tips en twee uur later hebben we een mooie keuken er in staan.

Op één van mijn rustdagen ga ik naar de IKEA om de keuken te bestellen. Nou, daar gaat je rustdag. Hier krijg ik de burnout weer om mijn oren. IKEA is altijd al een klotewinkel omdat je 20 minuten lang door de hele winkel moet lopen om ergens te komen. Wegens corona zijn nu ook nog eens alle snelle doorgangen afgesloten en iedereen moet afstand houden. Maar ja, ik wil gewoon meteen naar de keukenafdeling en moet slalommend tussen de treuzelende, slenterende kneuzen door die bij elk hoekje met “leuke dingetjes” in de strategie van IKEA trapt: alles wordt bekeken.

Ik trek het niet. Mijn hoofd kan er niet tegen. Maar ja, ik ga maar door want anders krijg ik geen nieuwe keuken. De keukenmevrouw van IKEA geeft me wat goeie tips en verkoopt me nog wat troep die ik niet nodig heb. De volgende dag heb ik een extra rustdag. Mijn kop is weer aan het gonzen en bonzen en ik kan niet echt tot rust komen.

Ik vraag me af of ik nu over mijn grenzen ga. Want normale mensen hebben ook stress en spanning bij het verhuizen en bij het bestellen van een keuken. En normale mensen haten de IKEA ook. Dus dat ik me nu rot voel, tja dat is nou eenmaal zo. Maar ik ben wel bang, bang dat ik mezelf nu weer kapot maak. En ik zie duidelijk dat ik nog écht niet kan werken. Een klein beetje inspanning leidt meteen weer tot duizelingen, een zwaar hoofd, uitputting en huilen.

Autorijden

De 1 uur en 40 minuten reistijd van en naar Friesland zijn het meest kalmerend. Hoewel sommige mensen totaal niet kunnen autorijden met een burnout vind ik het wel een leuke, kalmerende bezigheid. Je bent nèt genoeg bezig met het autorijden zodat je gedachten niet op hol slaan, maar het is ook weer niet zo heel erg intensief dat je er kapot van gaat.

Vrienden vragen me of het niet te zwaar is om telkens heen- en weer te rijden. Maar ik vind de reis wel lekker eigenlijk. Wel vermoeiend, maar ja, álles is vermoeiend voor mij dus dat is niets bijzonders. En het kost wel veel benzine.

Nadat ik vijf keer in Friesland ben geweest is mijn huis er klaar voor. Ik kan de woonkamer en de slaapkamer boven in gebruik nemen. Nog een paar dagen. De verhuisdag zelf zal wel slopend zijn, maar dan ben ik verhuisd en kan ik weer gaan herstellen van alle inspanningen.

Ik voel me totaal uitgeput en mijn hoofd duizelt weer alsof ik dronken ben. Maar ja, ik neem het op de koop toe. Dankzij mijn ééndaagse vakantie naar Zwitserland van bijna zes maanden geleden (zie blog #123) weet ik dat ik ook wel weer zal herstellen van alle prikkels. Ja, ik heb het gevoel dat mijn verhuizing heel zwaar zal worden, maar dat ik ook vrij snel weer zal herstellen van alle inspanningen. Langzaam, langzaam gaat mijn lichaam weer normaal doen.

Volgende keer

Volgende keer: verhuizen!

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.