#164: Mijn Werkfit traject stopt weer en het UWV is opeens lief

In mei 2020 werd ik door het UWV overgehaald om een Werkfit traject te gaan doen. Ik kwam in de WIA terecht en daarbij werden mij allerlei dingen uitgelegd in een lang telefoongesprek (zie blog #134). Een uitkering krijgen bestaat helaas niet uit: stap 1- ik ben ziek, stap 2- ik krijg geld. Het is één grote wirwar van wetten, regels, uitzonderingen, aanvullingen, toeslagen, terugbetalingen, herberekeningen, optellen, aftrekken, vermenigvuldigen en staartdelingen.

Het UWV vond dat ik “echt baat zou kunnen hebben bij een Werkfit traject”. Dat ik reeds eerder een Werkfit traject had gedaan dat maakte niet uit. Gewoon doen! Nou vooruit dan maar. Gelukkig trof ik hiervoor een heel fijn coachingbedrijf en kon ik afspreken dat we NIET zouden gaan inzetten op werkhervatting, maar meer op oriënteren wat ik zelf nou eigenlijk wil, wat ik allemaal kan, en wat de mogelijkheden zijn. Erg rustig en kalm dus, en alleen maar leerzaam.

Ondertussen ging mijn plan om te verhuizen gewoon door, want hoe dan ook, vanaf oktober 2020 zou ik mijn hypotheek niet meer kunnen betalen en moest ik dus gaan zorgen dat ik ófwel weer helemaal gezond zou zijn (HAHA LOL ROFL oké oké effe normaal HAHA) ófwel een financieel plan zou hebben om te overleven (beter haalbaar).

Adreswijziging

Dus ik kocht een huis (zie blog #138) en verhuisde naar Friesland (zie blog #155). Het nieuwe huis betaalde ik in één keer af zodat ik geen hypotheek meer heb dus en lage woonlasten. Hierdoor kan ik rondkomen, zélfs als ik nooit meer kan werken.

Dus ongeacht al het ingewikkelde gedoe van het UWV en de regels rondom uitkeringen ben ik maar uitgegaan van een “worst case” scenario: hoe kan ik normaal verder leven als ik op bijstandsniveau zit? Dat leek mij wel een slimme zet want dan kan het altijd nog meevallen als ik opeens op magische wijze blijk te herstellen.

Op een dag geef ik mijn adreswijziging door aan het UWV en krijg daarna een telefoontje dat mijn Werkfit traject nu niet meer door kan gaan. Waarom? Omdat ik van Noord-Holland naar Friesland verhuis en dat is binnen het UWV een aparte regio. Zij hebben geen contracten met Werkfit bedrijven in Noord-Holland, en dus moet het traject om administratieve redenen stoppen.

Ik vind het eigenlijk wel prima. Ik weet al lang wat ik wel en niet kan, en wat ik wel en niet wil, en ik deed het Werkfit traject eigenlijk alleen maar omdat ik geen nee durfde te zeggen en omdat ik aan het UWV wil laten zien dat ik meewerk en open sta voor wat zij aandienen. (Ja, dat assertief zijn is nog best een dingetje).

Inmiddels woon ik nu bijna twee maanden in Friesland, en de telefoon gaat. Een mevrouw van het UWV meldt zich en zegt dat ze mijn nieuwe contactpersoon is. Ze wil graag een gesprek over het Werkfit traject dat is afgebroken en over mijn situatie. We maken een afspraak; ze komt bij mij thuis langs want wegens corona mogen er geen mensen naar het UWV kantoor in Leeuwarden komen.

Natuurlijk ben ik meteen weer zenuwachtig. Mijn ervaringen met het UWV zijn niet al te positief (zie blog #113) en ik voel de angst weer dat ze me aan het werk gaan treiteren, terwijl ik dat niet kan. Ik merk nog dagelijks bij klusjes in het huis dat ik best anderhalf of twee uur achter elkaar iets kan doen, maar als ik dat elke dag doe, dat het dan meteen weer fout gaat. Dan komen angstaanvallen, uitputting, duizeligheid, overbelasting, huilen en een algeheel gevoel van misere meteen weer terug.

“We gaan het niet over werken hebben”

De mevrouw komt langs bij mij thuis. Ze vind mijn huis heel schattig en blijkt zelf vroeger in Haarlem te hebben gewoond dus we hebben een klik. Ik leg uit dat ik verhuisd ben om financiele stabiliteit te hebben en dat ik voorlopig nog niet kan werken. Maar ze onderbreekt me. “We gaan het niet over werken hebben,” zegt ze.

Ze wil niets weten over reïntegratie, vrijwilligerswerk doen, me oriënteren op de arbeidsmarkt. Nee, ze wil alleen maar weten hoe het met me gaat. Wat de situatie is. Wat fijn! Wat fijn dat het UWV ook mensen in dienst heeft die gewoon meedenken, niet liegen en meegaand zijn!

Ik wordt volledig gerustgesteld, Ze vindt een Werkfit traject helemaal niet nodig. Zover ben ik volgens haar nog helemaal niet. Nee inderdaad! Ik probeer het UWV al jaren uit te leggen dat ik best wel dingen kan, maar nog lang niet in staat ben om een baan aan te nemen, zelfs niet voor 1 dag per week of zo.

Het gesprek eindigt en ze zal over een half jaar weer eens contact opnemen hoe het dan met me gaat. Gelukkig maar. Geen druk, geen gezeur, geen onnodige acties. Ik ben opgelucht. Het UWV is zowaar lief voor me deze keer. Met deze stap is er weer een klein beetje extra lucht gekomen. Mijn toekomstplan werkt. Ik kan rondkomen, heb een fijn huis, woon in een rustige omgeving, heb leuke nieuwe buren, en de druk is van de ketel. Dit zijn belangrijke omstandigheden voor mijn verdere herstel!

En dat Werkfit traject: whatever. Oké doei! Ik weet al lang wat mijn persoonlijke vaardigheden zijn, waar ik heen wil, en ik heb geen advies meer nodig. Dat ik ooit weer eens ga werken, dat komt vanzelf wel. Ik ben er handig en slim genoeg voor. En zo heb ik weer een klein beetje minder stress in mijn zoektocht naar een kalm bestaan.

Volgende keer

Volgende keer ontdek ik dat ik geen bijstandsuitkering hoef aan te vragen.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.