#194: Vijf jaar burnout

Gebak en taart! Vlaggen en trompetten! Slingers en toeters! Ik heb de vijf jaar gehaald. Ik ben nu vijf jaar arbeidsongeschikt. Een lustrum. Ik heb vijf jaar niet gewerkt. Ik heb vijf jaar nauwelijks geleefd. Al vijf jaar niet op vakantie geweest (uitgezonderd één verschrikkelijk zwaar dagje Zwitserland, zie blog #123). Al vijf jaar niet geskied met vrienden, vijf jaar geen concert bezocht. Nou okee, dat komt ook wel door Corona.

Na zes maanden dacht ik: “oei, dit gaat nóg wel zes maanden duren”. Na 12 maanden dacht ik: “oei, dit gaat nóg wel een jaar duren”. Na twee jaar dacht ik: “oei, misschien nóg wel twee jaar.” En na vier jaar wist ik het niet meer. Ik heb een burnout die nu chronisch genoemd wordt. Ik ben uitbehandeld. Geen enkele behandeling heeft tot herstel geleid.

Spanningen

Ik ben bijna twee jaar geleden gestopt met trillen (zie blog #105) en heb sindsdien bijna geen last meer van onnodige nervositeit en onrust in mijn lichaam. Echt, de hele erge superoverspanning is dus voorbij. Maar de restklachten zijn nog steeds aanwezig en verstoren mijn functioneren dagelijks.

Zo heb ik een enorm zwaar, rottig aanvoelend hoofd met duizelingen, bijna 24 uur per dag. Een gevoel dat ik moet huilen maar niks om te huilen heb. Een gevoel dat er een steen in mijn hoofd zit. Een gevoel van uitputting dat weliswaar niet zo erg meer is als in het begin, maar ik ben nog steeds doodmoe, zodra ik wakker word.

Ik merk dat slapen weliswaar helpt om wat meer energie te krijgen, maar uit bed gaan is nog steeds zwaar. Ik word elke dag wakker met zeer prikkelende en energievretende dromen, maar het zijn gelukkig geen nachtmerries meer en ik lig niet meer te baden in het zweet.

Ik ben nu belastbaar voor ongeveer twee tot vier uur per dag, maar als ik die tijd ook daadwerkelijk invul met activiteiten dan houdt het na een week of drie weer op. Ik word dan weer nerveus, moet elke dag huilen en voel me enorm overbelast. Dan moet ik weer stoppen en enkele dagen tot een week niks doen, maar dan ook echt NIKS doen.

Deze belastbaarheid houdt nu in dat ik computerwerk kan doen, internetten, kletsen met mensen, klussen in huis, Netflix kijken, etc. Het gewone, normale leven dus eigenlijk. Dat is erg mooi, maar het betekent NIET dat ik me goed voel, lekker voel of normaal voel terwijl ik die dingen doe. Mijn kop duizelt en stribbelt tegen en bonkt. En ik voel me belabberd.

Nadenken

Nadenken blijft moeilijk. Als iemand mij iets vraagt sla ik dicht en kan ik niet op het antwoord komen. Wat voor dag is het vandaag? Poeh, moeilijke vraag nog steeds. Concentreren gaat best goed, alhoewel mijn kop duizelt als een gek als ik daarna even pauze neem. Zodra iemand iets van mij verwacht of verlangt krijg ik lichte angsten.

Dus ook als ik denk aan een afspraak, uitstapje of andere verplichting, ongeacht of het een leuk vooruitzicht is of niet. Het maakt dus niet uit of ik naar een uitvaart moet of een verjaardag, het voelt allemaal rottig en mijn kop wil het niet. Alle signalen in mijn lichaam vertellen mij dat ik niet moet gaan en dat ik moet huilen en dat ik in bed moet gaan liggen.

Het huishouden doen gaat inmiddels weer automatisch. Ik hoef niet meer na te denken over huishoudelijke taken of in welke volgorde ze ook alweer moeten. Koken lukt goed, een paar keer per week kook ik vers en dan voor meerdere dagen. Ik wandel of fiets elke dag buiten, weer of geen weer, alhoewel ik er eigenlijk nooit zin in heb. Maar als ik het dan tóch doe dan is het wel weer lekker.

Conditie

Ik ga soms even een bal overgooien of badmintonnen met de kinderen van de buren. Dat is heel leuk maar na een minuut of twintig ben ik totaal kapot. Als ik dan op de bank ga zitten duurt het twintig minuten en dan ben ik weer hersteld van de inspanning.

Mijn conditie is sowieso slecht. Als ik uit bed ga, ga douchen en me aankleed dan sta ik te hijgen. Echt hijgen alsof ik net een lange trap opgeklommen ben. Het duurt 2 minuten voordat ik dan weer normaal adem.

Als ik iets doe waarbij ik steeds moet hurken of zitten en dan weer opstaan, zoals onkruid wieden, dan val ik bijna flauw na het opstaan. Mijn kop duizelt elke keer als ik omhoog ga. Ik begin dan te hijgen en na 10 seconden ben ik weer normaal.

Angsten

Nadat ik een aantal activiteiten gedaan heb en ik met een theetje op de bank zit, krijg ik soms wat lichte hartkloppingen. Die gaan na een minuutje weer weg. Mijn zware, duizelige, rottige hoofd echter niet. Dat blijft gewoon permanent aanwezig.

Deze angstverschijnselen in mijn hoofd worden de hele dag door meer en dan weer minder, ongeacht wat ik doe. Duizelingen en angst nemen toe, nemen weer af, doen willekeurig wat ze willen. Soms lijken ze gerelateerd te zijn aan wat ik op dat moment doe, soms niet.

Voor de rest heb ik geen lichamelijke klachten meer. Spijsvertering is normaal, ik slaap weer normaal, geen pijnen en steken meer. Eetlust is weer normaal. Het is alleen nog dat hoofd, dat rottige hoofd, en een toaal gebrek aan energie en conditie.

Qua gevoel ben ik wel een beetje bang voor de toekomst, of ik ooit nog beter word. Moe zijn vind ik niet erg meer, maar dat rothoofd, dat verschrikkelijke rothoofd, wanneer gaat het weg? Ik ben ook bang dat ik nooit meer op (ski)vakantie kan gaan en dat ik nooit meer tegen de prikkels van een relatie kan of andere mensen om mij heen zoals collega’s.

Ik ben nooit depressief geweest tijdens mij burnout, ik heb wel flink negatieve -en een paar keer zelfs suïcidale- gedachten gehad maar die duurden nooit langer dan een half uur. Voor de rest ben ik altijd best positief gebleven en hoopvol naar de toekomst. Ik kan nog steeds lachen en grappen maken.

Ik heb zojuist even een stukje gelezen over hoe het twee jaar geleden met mij ging. Toen was het nog de ene terugval na de andere, misère, huilen, huilen, huilen en totale overspanning. Het gaat nu dus écht, écht, écht stukken beter met me, en dat geeft mij de hoop dat ik nog steeds in de lift zit.

Volgende keer

Volgende keer stop ik weer met reïntegreren.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.