#56: Mijn gonzende, bonzende, bonkende hoofd stopt

Het is begin oktober 2018. Ik nader de mijlpaal van twee jaar burnout. Op een vrijdagmiddag na het wandelen en boodschappen doen heb ik op de bank een heerlijk vermoeid gevoel.

Niet de gebruikelijke gespannen vermoeidheid, maar lekkere, lichamelijke vermoeidheid. Alsof ik net een middagje heerlijk in de zonnige Alpen geskied heb en dan op de bank neerplof met Duits bier en lekkere worst. Ik lig een tijdje met mijn ogen dicht en voel mezelf kalmeren. Ik geniet van dit momentje.

Gons… bons… bonk… niks

Dan opeens houdt het gonzende, bonzende, bonkende gevoel in mijn hoofd, dat mij al maandenlang 24 uur per dag teistert, er mee op. Het is weg. Alsof een groep fladderende vleermuizen in mijn hoofd nu eindelijk is gaan slapen. Een heel vreemd gevoel, deze rust in mijn hoofd. Alsof iemand opeens een schakelaar heeft uitgezet. Het voelt zelfs zó kalm en zó stil dat ik het niet vertrouw. Dit ben ik niet gewend, ik word zelfs een beetje bang. Ben ik aan het flauwvallen? Raak ik bewusteloos?

Is dit een voorbode van nog meer ellende, of juist een echte, daadwerkelijke kalmering? Wat een unheimisch gevoel. Alsof mijn hoofd een stuk lichter geworden is qua gewicht. Ik moet een beetje huilen omdat ik blij ben dat het rottige gebonk in mijn kop is gestopt. Aan de andere kant omdat ik angstig ben dat er iets ergers op komst is. Na het eten ga ik weer liggen op de bank met mijn ogen dicht.

Ik kan maar niet echt goed aanvoelen of ik nu eigenlijk méér angst en stress heb of juist minder. Ik voel me erg moe. Dit is echt het vreemdste gevoel dat ik ooit heb gehad. Alsof er iets niet pluis is.

Pfoeh, mijn hoofd voelt echt zó raar. Ook wel lekker, maar echt heel raar. Ga ik zometeen instorten? Krijg ik een hartaanval? Of gaat de stress juist een tandje lager en moet ik weer wennen aan dit nieuwe, minder gespannen gevoel?

Bang

Zal ik een vriend of vriendin inlichten? Dat ze me morgen even moeten appen en kijken of ik nog wel antwoord geef? Of maak ik ze daar bang mee? Of maak ik mezelf daar bang mee?

Ik probeer een verklaring te zoeken. De afgelopen week was ik MEGA gespannen. Ik heb daarom super veel extra rust genomen en dutjes gedaan. Is de spanning zo hoog opgelopen dat de adrenaline er nu voor zorgt dat ik me weer goed voel? Ik heb gisteravond en vanmiddag wel wat activiteiten gedaan die eigenlijk over mijn grens gingen. Ik was namelijk bezig met mijn bezwaarschrift tegen het UWV (zie blog #47) en kon het niet zo goed laten rusten.

Of heeft mijn bewind van extra veel rust nu juist gezorgd voor een dalende spanning? Ik kan er geen peil op trekken, ik weet het echt niet, het voelt zo raar. Het voelt een beetje zoals het allereerste begin van mijn burnout, toen ik onwel werd in Duitsland (zie blog #07). Betekent dit dat ik nu opnieuw naar de klote ga? Of ben ik juist op de weg terug naar totale ontspanning en is dit slechts een tussenstop?

Die avond ga ik vroeg naar bed, om 19:30. Ik voel me heel, heel erg vermoeid. In mijn hoofd is het nog steeds rustig, het eeuwige gons-en-bons-festijn is nog steeds weg. Maar als ik opsta en ga lopen ben ik wel “dronken” alsof ik op een boot, die snel vaart, heen en weer aan het lopen ben.

Ik probeer me aan de moeheid over te geven, maar door de dronkenheid maak ik me zorgen. Is dit nu erger of minder erg? Maar ik kan me ook goed voorstellen dat mijn hersenen nu moeten wennen aan een nieuw gevoel, met minder spanning. Ik sta al een paar jaar onder hoogspanning, en mijn lichaam is daar ook wel aan gewend natuurlijk. Ik kan me totaal niet meer voorstellen hoe het nou eigenlijk voelt om écht ontspannen te zijn.

De volgende dag

In bed kijk ik meestal nog even op mijn telefoon wat voor weer het de volgende dag zal worden. Maar ik ben zo uitgeput dat ik zelfs dat niet meer voor elkaar krijg. Ik val in slaap, een beetje nerveus, bang dat er vannacht iets ergs te gebeuren staat.

De volgende dag ben ik nog steeds extreem moe. Maar dat is normaal, weet ik gelukkig, dat je bij een burnout urenlang kan slapen en dan nog steeds compleet uitgeput bent.

Ik ga uit bed en ijsbeer een beetje door de kamer terwijl ik een banaan eet. Mijn hoofd voelt nog steeds dronken, maar mijn gons-en-bons-gabberfeest is nog steeds weg. Wat fijn! Ik ga maar douchen, me aankleden en beginnen met de dag,

Langzaam wen ik aan mijn nieuwe hoofd. Het dronken gevoel neemt toe als ik een activiteit doe, zoals wandelen of iets lezen. Het neemt weer af als ik met mijn ogen dicht ga rusten op de bank. De verdere dag doe ik vrijwel niks, behalve af en toe ijsberen, eten, en weer op de bank liggen.

Ondanks de extreme vermoeidheid en mijn dronken kop ben ik blij. Ik ben zo blij dat mijn hoofd een beetje rustiger is geworden. Er is denk ik een belangrijke stap gemaakt in de richting van herstel. Met kleine stapjes is de spanning nu aan het dalen.

Wanneer zou de volgende stap komen?

Als een kind dat in juli al wacht op Sinterklaas wil ik zo graag opschieten. Kom maar op met die volgende stap. Please, laat hem komen! “Nee, Martin, geduld hebben. Geniet van je new-and-improved hoofd en weet dat je écht, écht weer beter zal worden.”

Volgende keer

Volgende keer vertel ik over mijn WIA-bezwaarschrift dat ik indien bij het UWV.

Reageren? Dat kan via Instagram.