#276: Waar komt mijn onrust toch vandaan?

Het is bijna februari 2023. In november vorig jaar crashte ik volledig, in december herstelde ik daar een behoorlijk eind van. In januari keerde de onrust weer terug. Deze onrust bevindt zich in mijn lichaam en/of in mijn hoofd. Deze onrust zorgt ervoor dat ik eigenlijk nooit ontspannen ben. Hierdoor rust ik niet uit en slaap ik slecht.

Ik gebruik dan ook alweer een week lang Lorazepam om te kunnen slapen. Soms een hele milligram, soms een halve. In de ochtenden ben ik nog wel het meest kalm, maar in de avonden, na het eten, word ik elke keer steeds zenuwachtiger en gaat mijn hoofd steeds rottiger aanvoelen.

Een steen in mijn hoofd

Mijn hersenen bonken voortdurend op het ritme van mijn hartslag. Het is niet zo héél keihard als ik in het begin van mijn burnout altijd had, maar het is wel zo irritant dat ik er niet van kan slapen. Soms neemt de spanning in mijn hoofd dusdanig toe dat het aanvoelt alsof er een steen in mijn hersenen zit. Dat voelt beter, want het is in elk geval géén gebonk. Maar de steen is slecht nieuws. De steen vertelt mij dat mijn hoofd véél te gespannen is en dat er een ontploffing op komst is.

Soms duurt de steen een hele dag. Ik ben dan angstig aan het wachten op de ontploffing. Het voelt echt behoorlijk eng. Zal ik instorten midden op straat? Zal ik keiharde angstaanvallen krijgen met elektrische schokken in mijn hoofd, midden in de Albert Heijn?

Maar het valt mee: als ik in de auto rijd om te gaan wandelen dan moet ik opeens KEIHARD, ja KEIHARD huilen. Schreeuwen, schreeuwen, schreeuwen tot ik er een schorre stem van krijg. Dat duurt ongeveer 10 minuten, en dan is de steen weer weg uit mijn hoofd en ben ik weer “normaal”: doodmoe, bonkende hersenen, maar in elk geval wel opgelucht.

Dit keiharde huilen had ik in de eerste jaren van mijn burnout meerdere malen per dag. Ik ben het dus wel gewend, maar ik vraag me wel af wanneer het nou eens over gaat. Ik ben nu veel minder gespannen, mijn ledematen en buik zijn al maanden lang prima kalm. Maar mijn hoofd blijft maar steeds aanvoelen als een hooggespannen dynamietstaaf.

Na de emotionele ontploffing blijf ik de rest van de dag onrustig. De liggende rustmomenten op de bank zijn eigenlijk niet rustig. Ik wordt nooit écht kalm of ontspannen. Ik probeer af te wisselen tussen bewegen en niets doen, en dat is het dan zo’n beetje.

Maar waar komt die onrust toch vandaan? Ik schreef al eerder dat ik in mijn leven helemaal geen stressfactoren meer heb. Ik woon lekker, kan rondkomen, heb geen ruzies of andere ellende, het UWV is aardig voor me, en ik heb veel goed contact met de buren. Geen alcohol, geen drugs, geen sigaretten, gezond eten, nou ja, ik ben gewoon de ideale schoonzoon.

Daginvulling

Één ding waar ik onrustig van word is mijn daginvulling. Ik krijg het maar niet voor elkaar om in een soort routine of flow te komen van de dagen. Toen ik nog compleet naar de klote in mijn burnout zat, meer dan zes jaar geleden, was de routine veel makkelijker: ik kon alleen maar op de bank liggen en huilen, en dat deed ik dus ook maar. Zo gingen de dagen voorbij. Niet leuk, maar wel makkelijk want ik hoefde nooit te bedenken wat ik zou moeten doen. De dagen waren gewoon ONDOORKOOMBAAR, en dat was een soort vastigheid. Meer kon ik niet doen.

Maar nu heb ik te veel energie om me te vervelen. Ik wil zo graag van alles doen maar ik kan het niet. In de ochtend wandel of fiets ik een half uur en daarna rust ik uit. Dat is fijn, maar wat dan nog verder? Het is dan nog niet eens 11:00. De rest van de dag weet ik niet meer wat ik met mezelf aanmoet.

Bij elke beslissing die ik neem (even een yoghurtje nemen, even het nieuws lezen, even een krantje bladeren, even liggen, even iemand bellen, even de post openen, even een boodschap doen, even buiten wandelen) twijfel ik aan mezelf. Is dit niet te veel? Mag ik dit wel? Ga ik hiervan niet naar de klote? Doe ik het te lang? Doe ik te veel? Kan ik straks nog wel slapen? Al dit getwijfel geeft natuurlijk ook onrust; ik moet het allemaal weer zien te aanvaarden, dat zou beter zijn.

In bed liggen

Na elke bovengenoemde activiteit kijk ik op de klok en zie ik dat de dag totaal niet opschiet. Ik moet steeds nog uren en uren zien door te komen met nóg meer twijfels. En dan ‘s avonds in bed kom ik in het eerste uur best wel aardig tot rust, maar dan komen langzaam mijn bonkende hersenen weer terug. Bonk bonk bonk. Dan lig ik weer een paar uur, neem ik een pammetje en uiteindelijk val ik in slaap, soms pas nadat ik al vier uur lang in bed lig.

Ik wil eigenlijk pas om 21:00 of 22:00 naar bed gaan, maar ik ga altijd om 19:00. Want de avond is véél te lang. Ik kan niks doen en ik durf niks te doen. Al helemaal geen TV kijken, want dat zijn te veel prikkels. Het wachten na het eten tot ik “naar bed mag” is tergend. Er is niets natuurlijks aan, er is geen lekkere flow van “opslomen” of “kalmeren”. Ik ben constant nerveus en twijfel letterlijk aan alles wat ik doe en wat ik denk.

Dit doet me denken aan mijn CSR-coach, enkele jaren geleden. Ze zei altijd dat je in de avonden moet “opslomen” om goed te kunnen slapen. Maar wat als je lichaam niet in staat is om op te slomen en gewoon actief en nerveus blijft? Wat moet je dan doen? Meditaties, ademhalen, alle bekende “ontspanningsoefeningen” werken niet. Ik herken dit vanuit het begin van mijn burnout: je lichaam is zó van slag dat alles wat er wordt aangeraden simpelweg NIET WERKT.

Nou ja, mijn onrust komt dus gewoon door mijn situatie: niet beter kunnen worden, niet goed kunnen slapen, me steeds maar afvragen wat nou wel of niet goed voor me is.

Dus zou je zeggen:“daar moet je je niet te druk om maken, gewoon doen wat je wil, en aanvoelen of dat prettig is”. Maar als ik dat doe dan wordt het nóg erger. Even op de computer werken, boodschappen doen, Netflix kijken, kletsen met de buren, dat soort dingen voelen allemaal best goed. Maar als ik dat soort dingen doe dan kan ik HELEMAAL niet meer slapen en krijg ik nachtenlang angstaanvallen.

Alles wat prettig voor me is, is té overprikkelend en vernietigt meteen mijn nachten, die al niet zo goed zijn. Het enige dat werkt, is dagenlang NIETS DOEN. Alleen maar voor me uit staren, als een bejaarde achter de geraniums. En dat is zó zwaar, zó moeilijk. Maar ja, ik ga het maar proberen vol te houden.

Volgende keer

Volgende keer concludeer ik dat ik echt helemaal uitgeput ben.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.