#279: Weer terug naar helemaal niks doen

Afgelopen november (2022) had ik een enorme terugval waarbij het voelde alsof mijn hele burnout opnieuw was begonnen. Door vier weken lang absoluut NIKS te doen herstelde dat weer een heel eind. Dat ging zó goed, dat ik in januari weer wat dingen ging oppakken zoals af en toe op de computer rommelen.

Ik maakte filmpjes en werkte aan wat apps, beide mijn hobby’s en die vind ik heel erg leuk. Het levert nog wat op ook, én het geeft me het gevoel dat ik nuttig bezig ben.

Na een week of vier merkte ik dat ik ná het computeren in de ochtend steeds vaker een angstaanval kreeg. Normaal waren dit alleen maar wat hartkloppingen of een bonkend hoofd. Maar dit maal werden het steeds vaker echte doodsangsten. Ik denk dan opeens een paar seconden lang aan mijn eigen dood en word enorm bang daarvoor. Dit hebben wel meer mensen en is op zich niets om mij zorgen te maken, maar ik heb dus nog steeds angstklachten.

Stress van de OR-methode

Vervolgens ging ik weer wat rustiger aan doen en zag ik wat verbetering. Dat was mooi, dus ik stopte daarom maar helemaal met computeren. Ik ging weer terug naar niksen.

Nu is het een paar weken verder en ik merk dat ik steeds onrustiger word gedurende de dag (zie ook blog #276). Ik ben ook even gestopt met de OR-methode waarbij ik elke twee uur liggend zou gaan rusten. Ik krijg namelijk ENORME stress daarvan. Ik kijk steeds op mijn horloge of schrik als er een alarmpje afgaat als ik weer moet liggen. Ik krijg een aversie tegen het liggen, en ik word er horendol van (zie ook blog #273).

Ik denk dus dat het wat beter zou zijn om gewoon “op gevoel” liggend te gaan rusten, meerdere malen per dag. Telkens nadat ik iets gedaan heb bijvoorbeeld. Weg met dat alarmpje en die strakke tijden. (Dat alarmpje moest ik overigens gebruiken van mijn psychosomatisch fysiotherapeut, maar daarover meer in een andere blogpost.)

Na een aantal dagen krijg ik ook nog wat verstoringen waardoor ik helemáál niet meer kalm word. Soms is het een lang telefoontje met een verre vriend(in), soms zijn het mensen de aan mij trekken. Daarmee bedoel ik mensen die iets van mij willen of me enthousiasmeren voor iets terwijl ik juist rust probeer te krijgen.

Zo belt er een oom van mij en die wil mij een zeilbootje kado doen. Dat vind ik enorm lief van hem en het lijkt me fantastisch, maar ik weet niks van boten en zeilen en havens en de regels op het water. Ik weet niks over de kosten van het onderhoud, verzekeren, ligplaatsen, en het passeren van bruggen. Kortom: ik krijg stress van een heel lief kado.

Ook is er een buurman die langskomt en vertelt dat zijn dochter nu is ingestort en in een burnout zit. Meteen wil ik allerlei tips geven en met hem bespreken wat ze nou juist wel en niet moet doen. Sterker nog, als hij weer weg is en ga ik even met de auto naar de dijk om te wandelen, dan zit ik in mijn hoofd nog steeds dat gesprek te voeren.

In mezelf praten

En daar ga ik mee door terwijl ik alleen in de auto zit. Een uur lang blijf ik maar nadenken over hoe ze haar burnout moet aanpakken. Het lijkt wel alsof ik een burnout coach ben. Misschien dat ik voor mezelf onder woorden probeer te brengen hoe ik mijn eigen burnout nou moet aanpakken?

Dit in mezelf praten vind ik een heel erg raar fenomeen. Iedereen praat natuurlijk wel eens in zichzelf, maar ik zit langdurig in mijn kop gesprekken te voeren alsof er andere mensen bij zijn. Ik wil dit toch eens bespreken met de nieuwe psycholoog waar ik binnenkort een intake heb. Het probleem is namelijk dat ik niet kan stoppen met die monologen, en dat het me enorm veel energie kost.

Terug thuis ben ik uitgeput en overprikkeld van mijn eigen gezwam in de auto.

Op een andere dag krijg ik wat geklooi met de computer die niet goed werkt, terwijl ik alleen maar even wat geld wilde overmaken. Ik schiet dan meteen in de stress. Ik ben meteen weer de Martin van toen ik nog werkte: super snel werken, als iets langer dan 5 seconden duurt meteen iets anders tussendoor gaan doen, snel schakelen tussen verschillende applicaties. En ondertussen het probleem oplossen. Wat een zenuwengedoe!

Overprikkeling en onrust

Door al die tussendoor-verstoringen krijg ik langzaam weer een onrustig leven met een overprikkeld hoofd. Ik kan niet meer stilzitten en rustig zijn. Ik kan nu ook niet meer slapen, en ga dus weer Lorazepam gebruiken om te slapen. Dat is niet best, maar je moet toch wat.

Na een paar dagen probeer ik 1 nacht zonder lorazepam (om weer even te proberen). Ik slaap wel aardig, maar overdag gaat het weer helemaal mis. Mijn hoofd gaat zó ontzettend rot doen, het is met geen pen meer te beschrijven. De verschijnselen veranderen steeds: het voelt als een ronde steen in mijn hoofd, een vierkant blok in mijn hoofd, gonzen en bonzen, een strak touw om mijn hoofd, een zwaar hoofd, een uitgeput hoofd.

Wat mij opvalt is dat dat klotehoofd altijd weer wat beter aanvoelt als ik hard heb gehuild. De vierkante blokken, het touw, het zware hoofd zakt dan weer flink af. Het jammere is alleen dat ik niks meer om te huilen heb. Al mijn trauma en andere psychologische zaken zijn verwerkt. Ik voel me goed en opgewekt. Gelukkig heb ik nog wat TikTok filmpjes in mijn favorieten staan waar ik heel hard om kan huilen.

Het zijn bijna allemaal schattige dingen zoals kinderen die blij verrast worden met een konijn en dan gaan huilen. Of mensen die bij een concert meezingen zodat de zanger zelf niets meer hoeft te doen. Gelukkig kan ik om dat soort dingen nog huilen, even mijn vierkante hersenen eruit gooien.

Wat een klote harses. Ik besluit dan maar om weer helemáál terug te gaan naar NIKS doen. Niet eens even noodzakelijke administratie, geen gesprekken, geen leuke ooms, geen tussendoor-verstoringen. Iedereen moet zijn kop houden en mij met rust laten. Helemaal ophouden met alles. Geen TV, geen iPad, geen apps. Dit werkte in december ook, dus het moet mogelijk zijn om hier mee verder te gaan.

En ik wil het eigenlijk minstens drie maanden volhouden, dat niksen. Ik hoop dat het me lukt, want het is zo zwaar, zo zwaar, als je dag in, dag uit HELEMAAL NIKS kan doen en alleen maar voor je uit zit te staren.

Maar ja, december is wel voorbij gegaan en ik voelde mij daarna echt stukken beter, dus kom op, Martin, kom op! Je kan dit! Doe het alsjeblieft en hou het vol! Als kind kon ik ook uren niks doen totdat mijn moeder me de deur uit smeet om buiten te spelen. Buiten deed ik ook niks. Helemaal prima. Ik kan het heus wel.

Volgende keer

Volgende keer merk ik dat ik op het randje leef.

Lees reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.