#330: Mijn rothoofd / kakhoofd / blok betonhoofd gaat eindelijk weg

Ik had het nooit durven dromen, maar mijn rothoofd / kakhoofd / kuthoofd / blok betonhoofd gaat eindelijk weg. Het is begin mei 2024 en ik probeer al wekenlang om meer rust te nemen en beter te slapen. Dit lukt soms goed en soms totaal niet. Als ik écht de hele dag sloom probeer te zijn en mijn gevoel van moeheid en uitputting toelaat, dan verveel ik me kapot maar slaap ik meteen beter. Ik merk dan dat ik herstel. Er gebeurt iets. Ik weet niet wát er gebeurt, maar er gebeurt iets.

Ga ik per ongeluk te veel op mijn telefoon kijken, op straat kletsen met diverse buurmannen en -vrouwen (het is fucking mooi lenteweer), in de tuin zitten (op niet-lekker-zittende meubelen) of huishoudelijke dingen doen, dan word ik licht onrustig, slaap ik meteen slechter, en komt mijn rothoofd weer terug. Ik leef dus nu op de grens van een raar hoofd en verder herstel.

Rothoofd

Wie een burnout heeft kan last krijgen van het hoofd. Het bonkt, klopt of gonst op het ritme van je hartslag, er ontstaan duizelingen, een dronkemansgevoel of het gevoel dat het evenwicht verstoord is. Het kan zó raar en rot aanvoelen, alsof je flauwvalt maar toch niet echt. Alsof je omvalt maar toch ook niet echt. Alsof je moet huilen maar toch ook niet echt. Alsof je wil schreeuwen maar toch ook niet echt. Alsof er Brinta of cornflakes in zitten. Alsof er blokjes of stenen in zitten die met vertraging meebewegen als je zelf beweegt. Alsof er een strakke band omheen zit. Alsof er een touw aan vastzit waar iemand aan trekt. Alsof het naar beneden of juist naar boven wordt geduwd. Alsof het anders aan gaat voelen als je je armen of benen beweegt. Alsof je door het kussen zakt als je gaat liggen. Alsof er schokjes of flitsen doorheen gaan. Alsof je een kater hebt zonder hoofdpijn. Alsof het in twee helften is opgedeeld. Alsof je je ogen steeds dicht wil doen maar toch ook weer niet. Alsof je niet kan nadenken maar dan toch wel. Alsof alles te veel voor je is behalve als je gewoon doorgaat. Alsof je hersenen soms een beetje heen en weer schudden. Alsof je brein klotst of stuitert of juist van beton gemaakt is, of allebei tegelijk. Alsof het dof en wazig is ook al heb je je bril op. Zo’n soort gevoel dus.

Dit hoofd begint soms al vóórdat de burnout daadwerkelijk toeslaat en gaat pas helemaal als laatste weg. Als je uitrust, weer energie krijgt, de goede kant op gaat dan kan het rothoofd alsnog aanhouden tot vervelens toe. Alle andere lichamelijke en geestelijke klachten zijn dan al lang en breed verdwenen maar het hoofd blijft dwarsliggen. Sommige mensen zijn zelfs al lang weer aan het werk als het hoofd eindelijk weer eens normaal gaat doen. Soms komt het hoofd weer terug bij drukke, langdurige of spannende activiteiten. Soms gaat het weg als je huilt of ontspant.

Eerder schreef ik al dat ik wat minder vermoeid ben en dat mijn conditie een heel klein beetje beter wordt. Ik sta niet meer te hijgen als een ouwe bok als ik opsta, ga douchen en me aankleed. Ik kan zelfs al de trap op en neer zonder te hijgen. (Let wel: ik heb een klein huis en derhalve maar 11 traptreden in plaats van 13.) Ook merk ik dat ik steeds minder vaak huil. Ik heb nog wel regelmatig zin om te huilen, om er iets uit te gooien, maar meestal gebeurt dat niet. Een klein huiltje misschien, drie keer per week. Dit zijn mooie tekenen van vooruitgang want er is dus kennelijk minder spanning.

Deze verbeteringen komen echter langzaam, tergend langzaam. Maar het niets doen, ontprikkelen en proberen om een slome koe in de wei te zijn werkt dus wel. En ziet, mijn rothoofd gaat nu ook langzaam weg. Er heeft maandenlang een blok beton in gezeten maar dat is nu bijna helemaal verdwenen. Wat overblijft is een zwaar, raar gevoel dat lijkt op moeheid. Het probleem is dat ik al zó ontzettend lang een rothoofd heb gehad dat ik niet meer weet hoe een normaal hoofd aan hoort te voelen. Ik weet ook niet echt meer hoe moeheid aan hoort te voelen.

De “aan” stand

In de afgelopen jaren heb ik regelmatig een prima gevoel gehad waarbij het hoofd best normaal was en ik energie leek te hebben. Dit was altijd een zeer ernstige desillusie: de “aan” stand, ofwel de “fight or flight” stand zorgt ervoor dat mijn hoofd niet zo slecht aanvoelt en het net lijkt alsof ik weer helemaal beter ben. Ik ben er honderden keren ingetrapt. Telkens als ik me beter voelde bleek ik nog steeds totaal uitgeput te zijn, maar deze uitputting werd gemaskeerd door de “aan” stand. Dit is één van de grootste valkuilen van burnout: spanning, onrust en “aan” staan kunnen ervoor zorgen dat je je goed voelt, terwijl het NIET goed met je gaat.

Ik heb met vallen en opstaan moeten leren wat het verschil is tussen een écht normal hoofd met een écht normaal gevoel, en de “aan” stand, waarbij het gevoel niet meer klopt. Je lichaam geeft soms het verkeerde gevoel en dan moet je dus niet naar je lichaam luisteren, zo schreef ik al in blog #307. Tijdens deze “aan” stand die weliswaar ietsjes nerveus aanvoelde maar voor de rest leek alsof ik weer helemaal beter was, ging ik natuurlijk weer van alles doen om mezelf te belasten. Als je je best aardig voelt denk je natuurlijk dat dat ook allemaal prima kan.

Ik kon dit soms wel een week lang volhouden, maar uiteindelijk kwam er dan toch weer een instorting zodra de “aan” stand weer eens “uit” ging. Mensen vragen mij wel eens: hoe kan het dat je soms YouTube video’s maakt of aan apps werkt terwijl je in een burnout zit? Nou dat is het antwoord dus. Ik kan soms zelfs wel twee weken actief zijn maar uiteindelijk houdt het altijd op en ontploffen mijn hersenen weer.

Doordat ik nu zo sloom mogelijk probeer te zijn en zo min mogelijk probeer te doen, blijft de “aan” stand langer afwezig en voel ik veel beter wat mijn daadwerkelijke gevoel is. Steeds vaker ben ik kalm, moe, uitgeput, sloom of langzaam. Mijn hoofd kan hierdoor weer afzakken van beton naar… naar… naar wat eigenlijk? Het voelt in elk geval een stuk beter.

Soms gaat het mis en dan ontstaat er onrust en spanning. Zo heb ik gezeik met mijn autoverzekering waardoor ik een formele klacht moet indienen en honderd keer met ze moet bellen. Op zulke momenten ga ik weer “aan” staan en duurt het een halve dag voor ik weer “uit” sta. Het rothoofd begint dan weer een beetje rottig te doen. Dit soort gedoe is eigenlijk hetzelfde als werken.

Het feit dat het rothoofd steeds ietsjes anders is geweest en dus ook meebeweegt met belasting, ontspanning, rust en activiteit stelt mij wel gerust: als het een tumor was geweest zou het altijd hetzelfde aanvoelen. Het rothoofd is gewoon een burnouthoofd. Ik weet nu zeker dat het ook weg kan gaan en weer terug zal keren naar normaal, alhoewel ik niet meer echt weet hoe normaal aanvoelt.

Ik heb niet vaak iets gelezen over rottige hoofden bij mensen met een burnout. Wel krijg ik veel reacties en berichten hierover en ik sprak een keer een CSR-coach die hetzelfde had ervaren. Als ik beter ben dan ga ik denk ik een boek schrijven en dan komt er een speciaal hoofdstuk in over betonblokhoofden.

Over de gehele linie is er dus sprake van herstel, met kleine stapjes, ook al kan ik nog steeds niet écht goed slapen. De extra rust, het sloom doen, het streven naar zo min mogelijk actief zijn maar toch nog genoeg bewegen, doen allemaal hun werk. En mijn hoofd gaat de goede kant op. Volhouden dus! Het werk écht! Het werkt écht!

Volgende keer

Volgende keer: hoe kan ik mezelf uitzetten?

Heb je zelf soortgelijke ervaringen of juist andere? Reageer op Instagram of Threads.