#258: Weinig doen en veel huilen

De tweede week nadat mijn burnout zo ongeveer opnieuw begon (zie blog #254) is voorbij. Ik heb geen ernstige angstaanvallen meer gehad in de nachten, maar ik slaap nog steeds met een halve of een hele milligram Lorazepam.

Ik herken letterijk alles wat me overkomt uit het begin van mijn burnout. In de ochtenden ga ik tussen 8 en 9 uur uit bed, ontbijten en dan een rondje fietsen. Daarna uitrusten. Mijn bonkende kop wordt dan rustiger. Ik wissel af tussen op de bank liggen en op mijn stoel zitten.

Huilen

Liggend op de bank heb ik vaak een zacht muziekje aan en soms dommel ik wat weg, maar soms ben ik onrustig, Wel begin ik altijd op zeker moment te huilen als ik met mijn ogen dicht op de bank lig. Alle spanningen en emoties komen er uit en dat is goed.

Soms huil ik omdat er opeens een oude herinnering in me opkomt. Het kan iets leuks of moois zijn, maar ook iets vervelends dat er gebeurd is. Soms huil ik om het nu, dat ik weer opnieuw begonnen ben, niks kan, en me heel rot voel.

Als ik mezelf toespreek dan moet ik ook altijd heel hard huilen. Ik heb hier en daar gelezen dat je jezelf en je lichaam kan toespreken om angst en stress te verlagen. Je zegt dan bijvoorbeeld:”Ik ben veilig. Het is hier warm en ik heb genoeg eten. Er is geen gevaar; mijn lichaam hoeft geen angst- of stresssignalen te geven.“

Ik moet dan zo hard huilen, en dan wil ik graag met iemand knuffelen. Soms knuffel of aai ik mezelf dan maar… het is wat cringy, maar dan moet ik weer huilen en dat is heel erg lekker opluchtend. Sommige mensen zeggen dat ik een hond of kat moet nemen om te knuffelen maar ik vind ze beide super irritant én ik krijg stress als er iets is dat steeds mijn aandacht vraagt. Misschien een konijn?

Zoals bekend verander je soms in een soort kleuter als je totaal uitgeput bent of een burnout hebt. Eventuele kinderverlangens komen weer in je op en dat merk ik nu ook weer. Ik wil graag dat ik met een dekentje op de bank lig en dat mijn moeder dan thee en soep en dropjes brengt en een stripboek. En dat ze dan zegt dat het goed komt.

Ik doe zo min mogelijk op iPad en iPhone en kijk helemaal geen Netflix of YouTube meer. Als ik toch iets aanzet (om even te proberen) word ik na 10 minuten helemaal gek. Duizelig en angsten in mijn hoofd. Ik ben overduidelijk weer totaal overprikkeld. Boodschappen doen gaat wel, maar liever niet. Dus ik koop steeds alles voor 4 of 5 dagen tegelijk.

Zittend op stoel en bank ben ik soms kalm, soms gespannen en duizelig. Soms moet ik weer huilen, maar soms ook keihard lachen omdat ik aan een oude grap denk of een leuk moment in mijn leven. Soms ben ik weer wanhopig en wil ik graag allerlei behandelingen en coaches gaan opzoeken op het internet, klinieken in Zwitserland en andere dingen die ik niet kan betalen. Handige trucjes voor het zenuwstelsel, de “gouden” oplossing voor burnout.

Dezelfde shit die ik al 1000x gegoogeld heb. En ik ken alles al. Ik ken alle artikelen, alle boeken en alle tips. Ik weet het heus wel. Ik weet wat ik moet doen maar ik wil zo graag opnieuw bevestiging lezen dat ik niet de enige ben en dat het écht weer beter zal worden. En dan word ik ook weer een beetje bang dat het nooit meer over gaat. Maar ja, ik heb hier al vaker in gezeten en toen ging het ook weer over. Geduld dus. Geduld. Geduld. Geduld. Geduld. Geduld

Ik kan ook de OR-methode uit het boek van Annemarieke Fleming nog eens proberen. Dat had ik al een beetje gedaan maar nog niet écht. Misschien is dat de oplossing.

Prikkeling

Als ik een praatje maak met een buur die langskomt dan vind ik dat heel prettig. Ik moet soms ook huilen daarbij. Ze snappen het allemaal en steunen me. Maar praatjes zijn ook heel erg overprikkelend. Ik kan er totaal niet tegen eigenlijk, maar ja, ik wil toch wel sociaal contact.

Na de lunch ga ik ofwel in bed liggen ofwel op de bank. In bed valt het meestal tege. Ik rust helemaal niet uit en kom niet in een dromerige of dommelende staat. Op de bank gebeurt dat wel vaker. Diverse behandelaars adviseren om veel extra te slapen als je een burnout heb. Maar ik val nooit in slaap, ik kan het niet. Ik ben NIET SUPER nerveus maar nét onrustig genoeg dat ik nooit in slaap val.

Wandelen en autorijden

In de namiddagen ga ik even met de auto naar de Waddenzeedijk / Noarderleech. Dat is maar een paar minuutjes rijden; ik ga niet meer zo heel ver naar andere leuke dorpjes of plekken zodat ik niet te veel auto rijd. In de auto moet ik elke keer KEIHARD huilen, net zoals in het begin van mijn burnout. Huilen huilen huilen, zonder directe aanleiding.

Mijn auto is mijn huilcocon. Net zoals jaren geleden hoef ik me niet in te houden in de auto en kan ik zo hard huilen als ik wil. Achter de dijken is het heerlijk rustig, er is nooit iemand, behalve af en toe een landbouwvoertuig met een boer die naar me zwaait. Ik kan daar lekker huilen, samen met de duizenden wilde ganzen die er op de kwelders zitten. De ganzen zijn mijn vrienden. Ik ben Nils Holgersson.

Na het huilen stap ik uit en ga ik kort wandelen. Ik fiets al in de ochtenden dus ik ga niet óók nog heel lang wandelen met mijn beperkte energie. Soms is het wandelen verrassend lekker, soms is het zwaar en ben ik duizelig en wil ik niet meer. Soms huil ik weer een beetje. Maar ja, ik ben het wel gewend.

Na het avondeten nog even op de bank liggen en dan naar bed. De nachten zijn soms wel okee, soms rottig met veel wakker worden. Als ik wakker ben dan zijn er twee opties: ófwel ik ben onrustig wakker en dan kan ik de komende uren niet meer slapen. Ik zet dan het geluid van Bob Ross aan op YouTube (zonder beeld) zodat ik van zijn stem weer wat moe wordt en in slaap val. Ofwel ik ben kalm en dan kan ik vrij snel weer slapen.

En zo gaan we dan maar weer door, de kerst van 2022 tegemoet. Ik ken het, ik heb het al meerdere malen meegemaakt maar het blijft zwaar en voelt heel erg rottig. Wat een klotezooi. Om moedeloos van te worden.

Mijn eerste doel is nu: ontprikkelen en mijn tweede doel is: weer goed slapen (zonder slaapmiddelen). Meer doelen heb ik niet. Ik ga er maar vanuit dat het wel een paar maanden zal duren. Ik aanvaard het.

Volgende keer

Volgende keer ga ik voetbal kijken.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.