#270: De onrust komt terug

Ik heb een tijdje aan twee YouTube filmpjes gewerkt. Ik deed dat in de ochtenden met zoveel mogelijk kleine stapjes. Hiermee wilde ik kijken wat voor invloed het op me zou hebben als ik mezelf zou belasten door op de computer te werken.

Ik was in november 2022 in een enorme terugval terechtgekomen waarbij het voelde alsof mijn hele burnout opnieuw begon. Het duurde zes weken voordat ik weer “normaal” was. In die zes weken heb ik écht geprobeerd zoveel mogelijk niets te doen; zo min mogelijk TV, iPad, iPhone en andere prikkels. Ook probeerde ik de OR-methode van Fleming te volgen: elke twee uur een liggende pauze met de ogen dicht.

Het is nu half januari 2023 en ik merk dat de onrust terugkomt. Als ik in de ochtend een uurtje op de computer werk dan blijf ik de rest van de dag onrustig en duizelig. Het lijkt wel alsof mijn lichaam niet meer kan ontspannen. De liggende pauzes zijn ook niet meer kalm nu; ik lig niet lekker en ik kom ook niet meer in een dromerige staat terecht.

Spanning

Mijn hoofd is een ramp; duizelingen, lichte oorsuizingen, een bonkende hartslag in mijn hersenen. Als ik een schilderijtje ga ophangen word ik helemaal dronken alsof ik bijna omval: mijn hoofd wil dit niet. Ik moet weer vaak huilen; een teken dat ik gespannen ben, hoewel ik niet tril en mijn lichaam niet echt gespannen aanvoelt of zo.

Ik ontdek dat ik wel een beetje kan ontspannen als ik vijf minuten beweeg totdat ik ga hijgen. Jumping jacks of kniebuigingen of zo. Als ik daarna hijgend op mijn stoel ga zitten kom ik soms in een diepe kalmte terecht en voel ik me compleet uitgeput. Doodmoe, maar in elk geval wel even kalm. Na ongeveer 15 minuten ben ik dan weer onrustig.

Het is alsof mijn lichaam de uitputting te lijf gaat met onrust, en deze onrustige stand prefereert boven moe zijn. De onrust houdt ook ‘s nachts aan; ik kan al een paar nachten wat minder goed slapen.

Misschien ben ik te snel weer van start gegaan met actief zijn. Hoewel ik slechts in de ochtenden maar kort achter de computer bezig was, zitten toch de hele dag (en nacht) gedachten in mijn hoofd over de filmpjes; hoe ze geworden zijn, hoe ze klinken, hoe ze eruit zien. Ik hoor letterlijk mijn eigen stem in mijn hoofd de zinnetjes herhalen. Mijn hoofd komt dus niet tot rust en mijn hersenen blijven malen.

Nu zal de lezer meteen zeggen: “nou dan moet je dus geen filmpjes meer maken”, maar mijn kop zit óók vol met lawaai als ik iets anders ga doen. Na een theetje bij de buurvrouw zit dat gesprek de hele dag in mijn hoofd. Na een boodschapje doen zitten de geluiden en stemmen van de supermarkt de rest van de dag in mijn hoofd, etc.

Ik heb maar heel weinig kijkers op YouTube, dus er komen maar één of twee reacties op de filmpjes. Maar ook deze reacties houden mij bezig en mijn hersenen komen niet tot rust. Ja shit, misschien moet ik dan toch maar wel stoppen met filmpjes maken en door te gaan met: niets doen, niets doen, niets doen.

Géén belasting, behalve huishoudelijke dingen. Ik weet nog hoe trots ik was en hoe goed het voelde dat ik met een week of zes totáál niets doen zo’n goed herstel doormaakte van de terugval. Na vier weken kon ik alweer slapen zonder slaapmiddelen (pammetjes) en daarna voelde ik me steeds beter.

Verveling

Het enige wat lastig is aan het herstellen is dat ik me steeds meer ga vervelen. Ik zit maar voor me uit te staren op mijn stoel. Met kopjes thee, een krantje, een heel zacht muziekje. Maar meer ook niet. Apps op mijn telefoon zo min mogelijk gebruiken. Alle notificaties uit. Geen radio of TV. Het leven voelt leeg en nutteloos. Dat is wel gezond, maar niet leuk.

Misschien heel soms even tien minuten iets leuks kijken op YouTube. Maar dat moet wel heel rustig zijn. Zo ontdek ik een Japanse meneer die miniatuurtuintjes maakt. Er wordt niet gesproken in de filmpjes en er zit minimale muziek bij. Door hier naar te kijken raak ik niet overprikkeld en kan ik de tijd een beetje doorkomen. (Ik kijk overigens YouTube op een gewoon televisietoestel, dus ik zit niet de hele tijd op een iPhone of iPad te kijken o.i.d.)

Naarmate ik verder herstel merk ik ook duidelijk dat ik beter tegen prikkels kan. Langzaam kan ik wat meer YouTube kijken zodat de dagen wat sneller voorbij gaan. Maar ja, nu de onrust weer terugkomt moet ik daar ook maar weer mee minderen, denk ik.

Doordat deze onrust terugkomt raak ik overdag steeds wat vaker geïrriteerd. Ik kán soms gewoon niet rustig zijn ook al doe ik niks. In ben ongedurig en niet kalm, terwijl ik met mijn zoveelste kopje thee op de bank zit. Even rondlopen, ademhalen, beetje bewegen, mezelf afleiden; het werkt allemaal niet zo goed. Pfoeh.

Dan komen weer de gedachten over “hoe lang moet dit nog duren?” Ik ben nu ruim zes jaar bezig. Het vóelt echt alsof ik in de buurt kom van herstellen: een complete instorting is in een paar weken al weer een heel eind te herstellen, iets dat enkele jaren geleden echt onmogelijk was. Dat is dus écht vooruitgang.

Maar tóch dat laatste restje; hoe kom ik er vanaf? De dagen zijn lang als ik niks doe en niks kan. Mijn lichaam voelt dan het minst onprettig en gaat écht de goede kant op, maar de verveling en de gedachten dat ik misschien wel nooit meer iets kan zijn tergend zwaar.

Reïntegreren

Het is zo jammer dat mijn pogingen om langzaam een heel klein beetje te reïntegreren (zie blog #268) maar weer gestaakt moeten worden, ook al voelt het zo goed en is het zó leuk om filmpjes te maken. Nou ja, dan maar weer géén dingen op de computer doen. Over een maandje probeer ik het nog wel weer eens. Kleine stapjes.

Ik kan ook nog experimenteren met de tijden natuurlijk; niet elke ochtend een uurtje op de computer, maar bijvoorbeeld om de dag. Of om de twee dagen en dan in de tussenliggende dagen compleet niets doen. Ik zal er over nadenken; ik beschouw het net als reïntegreren dat je bij een werkgever zou doen. Gaat het niet, dan moet je weer minder uren maken of minder dagen doen. Of een paar weken wachten en dan weer eens wat proberen.

Misschien is 1 uur per dag toch nog wat te heftig voor me. In de “echte wereld” van reïntegratie zijn er zelfs mensen die met 1 uur per week beginnen. Dus, ik heb nog allerlei mogelijkheden die ik kan onderzoeken.

Buiten is het helaas enorm kloteweer. Stormen, stormen, stormen en veel regen. Toch wandel ik nog steeds elke ochtend een half uur in de natuur. De storm gaat volgende week liggen, dan ga ik weer proberen om ook te fietsen. In de ochtend fietsen en in de middag wandelen. Dan gaat de tijd ook wel weer wat makkelijker voorbij.

Binnenkort begint de psychosomatische fysiotherapie, en krijg ik ook een intake bij een nieuwe psycholoog. Meerdere malen per dag heb ik twijfels of dit allemaal zal gaan helpen. Ik hoop het maar. Ik heb in elk geval nog allerlei mogelijkheden en opties en dus hoef ik nog steeds niet op te geven.

Volgende keer

Volgende keer: uitbehandeld zijn bij burnout.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.