#272: Ik begin het stoppen te leren

Op een dag in januari (2023) begin ik met een ochtendwandeling in het Friese kweldergebied. Het vriest weer een beetje maar de zon schijnt heerlijk. Als ik halverwege ben wordt het opeens duister en begint het keihard te stormen en te hagelen. Ik heb gelukkig mijn warme ski-jas aan dus geen probleem. Ik probeer de touwtjes van de capuchon aan te trekken maar ze lopen vast.

Opeens word ik woedend op de touwtjes, de capuchon en de jas. Kloteding. Nu moet ik de rest van de wandeling met twee handen mijn capuchon vasthouden. Ik word ook meteen duizelig; nee, dit soort gezeik kunnen mijn hersenen (nog) niet aan.

Terug in de auto moet ik huilen van de stress van de jas maar voelt het ook lekker want zo’n hagelbuitje op je kop met rode wangen is toch ook best fijn af en toe. Ik kalmeer gelukkig snel. Ik heb dus een kort lontje, maar herstel ook wel weer aardig snel en dan ben ik weer terug naar normaal.

Jas ophangen

Thuis maak ik een kopje thee. Ik ben wat ongedurig en kan niet stil zitten. Vorige keer schreef ik al dat de onrust terug is (zie blog #270). Ik ben nu geactiveerd door de wandeling, de hagel en het geklooi met mijn jas. Opeens doe ik iets verstandigs: ik hang mijn jas namelijk op en besluit om pas later eens te gaan kijken naar de touwtjes van de capuchon en of ik die kan fixen.

Dit is een belangrijk moment voor mij (realiseer ik me pas een dag later nu ik dit opschrijf). Normaal gesproken zou ik meteen aan de slag gaan om die touwtjes in het gareel te krijgen. Hup, meteen doen! Maar nu doe ik het niet. Ik neem een bewust besluit om de jas even de jas te laten.

Dit is belangrijk omdat ik mijn hele leven altijd achter elkaar allerlei dingen doe zonder ooit pauze of rust te nemen. Maar nu neem ik bewust pauze en rust. Een half uur later ben ik kalm en voelt het goed om even naar de touwtjes te kijken. Ik fix het probleem en ben tevreden.

Hierna ga ik weer uitrusten. Ik word zodanig kalm dat ik me begin te vervelen. Dit is wel even een valkuil voor me. Zodra ik weer een beetje herstel, kalm word, of energie krijg dan verveel ik me meteen ongans. Dat voelt zo rot dat ik daarvan weer ongedurig word. Het is een soort cyclus die heel lastig is om te doorbreken. Maar het is wel zo dat verveling ENORM goed is voor de hersenen en voor rust in het lichaam.

Ik denk opeens aan een filmpje van een kat dat ik onlangs zag. De kat zit in een kartonnen doos en alleen zijn rug steekt er bovenuit. Voor de rest doet de kat niets. Hij is gewoon kat. Hij hoeft nergens heen, weet niet wat verveling is en blijft lang in de doos zitten zonder te bewegen. Alleen aan de ademhaling kan je zien dat de kat nog leeft. Soms zou ik willen dat ik ook een kat was. Dat het “gewoon zitten en voor je uit staren” prima aanvoelt. Dat je niet steeds maar iets hoeft. Dat je kalm kan zijn terwijl je gewoon eigenlijk niets toevoegt aan de wereld. Want je hóeft ook helemaal niks toe te voegen aan de wereld.

Opruimen en wegwezen

Helaas heb ik die kalmte niet. Maar ik ben nu wél genoeg uitgerust van het fixen van mijn jas. Opnieuw heb ik bewust een pauze genomen en dat is mooi. Ik heb helaas wel nog iets anders dat ik zou doen: de zolderkamer / het kantoortje even opruimen. Er ligt al een jaar lang een stapel geluidswerende schuimrubberen platen. Ik plak er nog een paar aan de muren en het plafond (ik heb een opnamestudio) en gooi de afgeknipte restjes weg. Mooi zo, alles is nu netjes en opgeruimd.

Daarna wil ik boodschappen gaan doen, want in de middag verwacht ik twee pakketjes. Maar nee, pas op! Eerst zitten op de stoel met een theetje. Voor de derde keer besluit ik om eerst pauze te nemen. Terwijl ik op de stoel zit voel ik me onrustig en geactiveerd. Dat komt door het klusje in mijn kantoortje. Met deze ongedurigheid zou ik normaal gesproken meteen in de auto springen en naar de winkel gaan.

Ik herken opeens dit gevoel; met dit gevoel was ik in augustus t/m oktober steeds aan het doorgaan. Doorgaan met activiteiten, doorgaan met klusjes, doorgaan met niet uitrusten (zie ook blog #248). Ik zeg hardop tegen mezelf:“Kijk, dit is het gevoel. Dit is het gevoel! Dit voelde ik steeds toen ik veel te veel deed en nooit rust nam!”

Nu pas, nu pas voor het eerst krijg ik een trigger die tegen me zegt: “je hebt net iets gedaan, nu wil je automatisch doorgaan, maar hee, is het niet tijd om eerst een pauze te nemen?” Inderdaad. Ik begin het nu te leren. De automatische flow te doorbreken. Dit is een goeie doorbraak, niet alleen in mijn burnout, maar ook in mijn leven. Want het doorgaan zonder te stoppen doe ik al mijn hele leven.

Ik mag de kat zijn in de doos. Ik mag gewoon niksen en in een kartonnen doos zitten zonder daarvan ongedurig te worden.

Ik doe de boodschappen pas nadat ik een half uur lang heb zitten niksen. De rest van de middag voelt leeg aan, want de pakketjes blijken pas in de avond te komen. Daar gaat het nog wel even mis: in één van de pakketjes zit een lamp die ik besteld heb. Een lamp voor in het kantoortje, die van kleur kan veranderen en met een app te bedienen is. Meteen nadat hij binnen is, ga ik de lamp installeren. Ik zit er een uur lang mee te spelen, terwijl ik eigenlijk naar bed moet.

Door het spelen met de lamp kan ik niet goed slapen, mijn hersenen komen niet tot rust. Ik had beter even tot morgen kunnen wachten. Toch ben ik trots: ik begin het stoppen te leren.

Volgende keer

Volgende keer krijg ik ruzie met de OR-methode van Fleming.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.