#292: De overspanning is definitief voorbij

De lente begint EINDELIJK. Het is half mei en iedereen zit te wachten op het mooie weer. Ik ben bezig met een aantal bedrijven dat claimt dat ze isolatie-expert zijn, want ik kan van de gemeente 2500 euro krijgen voor isolatiemaatregelen, bovenop de standaard subsidies voor verduurzaming.

Maar elke isolatieboer die in mijn huis komt zegt dat ze het niet kunnen. Mijn huis is te oud, heeft nauwelijks een kruipruimte, heeft al dakisolatie (die 30 jaar oud is), heeft al dubbel glas (30 jaar oud), heeft al wandisolatie (30 jaar oud), en ze zeggen allemaal dat ze het niet kunnen verbeteren.

Als de overheid ooit bedenkt dat je een huis met energielabel G niet meer mag verkopen dan ben ik de lul. Isolatie is niet mogelijk, warmtepomp niet mogelijk, van het gas af niet mogelijk. Tenzij het hele huis opnieuw gebouwd wordt.

Belasting

Al met al is dit natuurlijk wel een behoorlijke belasting voor me, maar het gaat best okee. Ik neem veel pauzes en doe soms een paar dagen niks. Maar toch raak ik langzaam steeds verder vermoeid.

Ik leef al een paar maanden op het randje van uitputting, (over)prikkeling en (over)spanning (zie blog #280) dus ik moet enorm goed oppassen. Niet te veel doen, langzaam aan doen, vaak en veel uitrusten, vaak en veel naar buiten gaan. Vaak en veel NIET denken aan isolatie, subsidies, of de waarde van mijn huis.

Als ik aan het einde van de dag op mijn stoel zit merk ik dat ik UIT-GE-PUT ben. Alsof er een molensteen op me ligt. Mijn ogen vallen dicht, mijn hoofd voelt ONT-ZET-TEND rot. Ik kan helaas niet in slaap vallen, dat lukt me niet. Maar ik ben op. Er is nul energie. Helemaal niets. Ik ben leeg en kapot.

Als ik naar bed ga val ik gelukkig wel makkelijk in slaap. Soms word ik midden in de nacht wakker met een rotgevoel in mijn hoofd, en nog steeds doodmoe. In de ochtend word ik weer wakker, nog vermoeider dan de avond ervoor.

Ik heb super weinig energie en slapen helpt niet. Dit heb ik al vaker gehad en is een duidelijk teken dat mijn burnout nog niet voorbij is. Soms twijfel ik daar wel eens aan en dan voel ik me schuldig dat ik niet werk en een uitkering krijg.

Maar als ik dan weer totaal moe op de bank zit, en bijna niet eens meer kan opstaan om een kopje thee te pakken, dan is voor mij bevestigd dat mijn uitzichtloze burnout, die nu al zes en een half jaar duurt, nog écht niet voorbij is.

Ik moet verder

Ik moet dus verder met proberen om te herstellen. Tot nu toe is het enige dat goed heeft gewerkt de OR-methode van Fleming geweest. Elke paar uur plat liggen met je ogen dicht, 15 tot 20 minuten lang. Ik ga hier dus maar weer eens mee aan de slag, hoewel ik er de laatste tijd nooit meer zin in heb. Een tijdje geleden deed ik het een paar weken lang zeer goed, en dat bracht echt enorme vooruitgang.

Maar het voelt zo verschrikkelijk rot om elke 2 uur verplicht te moeten gaan liggen. Ik kan er maar niet aan wennen en zodra ik me wat beter voel stop ik er meteen weer mee. En dat is zo stom van me, want het werkt zo verrekte goed. Dat heb ik al meerdere malen ervaren en genoteerd.

Maar toch voelt het niet leuk om steeds te moeten doen. Zelfs als ik dood- en doodmoe ben heb ik geen zin om plat te gaan liggen. Ik begrijp niet waarom niet, het is om gek van te worden. Ik WIL het gewoon niet, maar als ik het tóch doe dan is het vaak best wel weer prettig. Ik ga proberen om de OR-methode weer goed te gaan doen en ook vol te houden, want ik wil zo graag van die uitputting af.

Ondertussen merk ik wel iets positiefs: de overspanning lijkt definitief voorbij te zijn. Ook al ben ik uitgeput en belast ik mezelf soms eigenlijk ietsjes te veel, de “aan” stand komt niet meer. Ik ga nooit meer zodanig “aan” dat ik niet meer “uit” kan en ik ben ook nooit meer onnodig nerveus of gespannen.

Ontspannen

De tijden dat ik hyper was en NOOIT tot rust kwam, ook al zat ik dagenlang met een theetje op de bank, lijken voorbij te zijn. Ik ben gewoon moe, uitgeput, naar de klote, brak, slap en kapot, maar ik ben niet gespannen.

Hieruit zal ik mijn hoop en mijn positieve gevoel moeten halen. Ik ben niet meer gespannen (of overspannen), zelfs wanneer ik flink gestresst raak van het gezeur met die isolatiebedrijven. Ik ben dus op de goede weg! De overspanning is volgens mij definitief voorbij. Ik heb er totale uitputting voor in de plaats gekregen, maar in elk geval is het vooruitgang.

In de eerste jaren van mijn burnout was ik super gespannen en nerveus. Pas na twee jaar stopte mijn lichaam met trillen. Ik had 24 maanden van binnen en van buiten getrild, dag en nacht. Dit trillen is daarna nog wel eens teruggekomen maar ging ook altijd snel weer weg,

Ik heb goede hoop dat de “spanning-zonder-reden” nu ook niet meer terug zal komen. En als het wel terugkomt, dat het ook snel weer verdwijnt als ik voldoende rust neem.

Volgende keer

Volgende keer slaat de moeheid verder toe.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.