#147: Ik kan dingen beter loslaten

Na al het gepuzzel (zie blog #144) is mijn verhuisdatum nu bekend: over vier weken worden mijn spullen verhuisd, één dag voor de overdracht van mijn huis in Haarlem. De data van de verhuizing en de overdracht staan vast en zijn definitief. Yeah! Dat scheelt mij weer onzekerheid.

Maar op de verhuisdatum heb ik nog niet de sleutel van mijn nieuwe huis in Marrum. De overdracht hiervan kan pas gebeuren ná de overdracht van mijn oude huis. Er is dus een moment dat ik helemaal geen huis heb maar toch mijn spullen ergens moeten staan. Ik vraag de verkopende makelaar van mijn nieuwe huis of ik de sleutel alvast wat eerder kan krijgen zodat ik vast kan verhuizen.

Onbekende factoren

Ik heb nog geen antwoord. Ik weet dus niet of ik met mijn spullen het nieuwe huis in kan, of dat ik alles naar een opslagruimte moet laten vervoeren en dan zelf in een hotel moet gaan zitten of zo. Normaal gesproken zou deze onzekerheid enorme stress opleveren, maar ik merk dat ik er kalm onder ben.

Ook weet ik niet precies welke klussen ik wil (laten) doen in het nieuwe huis. Ik heb een half lijstje maar heb geen energie om er verder naar te kijken. Normaal gesproken zou ik zenuwachtig zijn, net zolang tot het lijstje compleet zou zijn, maar ik merk ook hier dat ik er kalm onder ben.

Ook weet ik niet precies hoeveel geld ik nodig heb voor de verhuizing en klussen in het nieuwe huis. Ik weet niet precies hoeveel geld ik overhoud ná de hele verhuizing. Normaal gesproken zou ik dit onmiddellijk uitzoeken en uitrekenen, maar ik merk weer dat ik er kalm onder ben.

Ik heb een gevoel van “laissez faire” ofwel “ik laat het allemaal maar gebeuren”. Ik hoef geen totale controle te hebben. Ik zie wel wat er gebeurt. Het kan goed gaan en het kan fout gaan en alles daar tussenin. Maar op één of andere manier boeit het me niet of het goed gaat of niet.

Het voelt wel lekker om me niet zo veel zorgen te maken en alles maar een beetje te laten gaan. Mijn hele leven heb ik me druk gemaakt om dit soort dingen en heb ik altijd onmiddellijk gezorgd dat onzekerheden, dingen die nog niet duidelijk waren en dingen die nog niet compleet waren meteen werden geregeld. Maar nu laat ik het gewoon zo en zie ik wel wat er uit zal komen.

Kalm en moe

Is dit goed? Is dit vooruitgang? Is het niet heerlijk voor mijn zenuwstelsel en mijn energie dat ik me niet meer druk maak om allerlei dingen? Ik denk het wel, ik denk dat het een enorme vooruitgang is naar herstel. Naar de toekomst, waarin ik hopelijk minder perfectionistisch zal zijn.

Of komt het gewoon omdat ik dood- en doodmoe ben, en simpelweg geen energie heb om me druk te maken of om dingen te regelen tot ze perfect zijn? Ik ben wel kalm, maar ook heel moe. Is het niet beter als ik helemaal niet moe zou zijn en al die dingen meteen kon regelen?

Nee, ik denk dat dat de oude manier zou zijn. Ik hóef niet alles meteen te regelen. Ik hóef niet alles tot in de puntjes te weten en alle onzekerheden altijd maar uit te gummen. Ja, het lijkt wel echt alsof ik dingen meer kan loslaten, yeah!

Ik ben al jarenlang moe geweest (zie blog #146). En al jarenlang heb ik alles altijd tot in de puntjes verzorgd en werd ik zenuwachtig als dingen juist niet tot in de puntjes verzorgd waren. Maar nu blijf ik kalm, en vind ik het allemaal prima. Op één of andere manier heb ik een gevoel van “nou ja, het zal allemaal wel goed komen, ook al is het niet tot in de puntjes verzorgd”. Dat is een vreemd gevoel dat ik eigenlijk nog nooit gehad heb, en zeker niet bij een verhuizing.

Het lost zichzelf op

Na 8 dagen krijg ik antwoord van de verkoper. Ze vinden het helemaal prima om mij de sleutel eerder te geven, en ze vinden de door mij voorgestelde datum ook goed. Het is voor het eerst van mijn leven dat ik iets heb geregeld en acht dagen heb gewacht op antwoord zonder nerveus te zijn en zonder er drie keer achteraan te bellen.

Dingen lossen zichzelf op. Zodra je een vraag hebt gesteld hoef je niet zenuwachtig te zijn over het antwoord dat gaat komen. Dat kost alleen maar energie en je hebt er niets aan. Als de vraag is gesteld ligt het lot eventjes in handen van degene die erop gaat antwoorden. Pas als het antwoord er is kan je verder, en het heeft geen zin om in je de tussentijd zorgen te maken.

Dit is een heel rationeel verhaal, maar toch ben ik mijn hele leven zenuwachtig geweest bij het uitzetten van een vraag of opdracht. Zenuwachtig omdat het antwoord er nog niet was. Zenuwachtig omdat het antwoord ook negatief zou kunnen zijn. Zenuwachtig omdat er misschien wel helemaal geen antwoord zou komen en je er dan weer er achteraan moet.

Rustig maar, Martin, het lost zichzelf op. Dat zie je maar weer. Zelfs bij grote projecten zoals verhuizen lost het merendeel van de problemen, vraagstukken en openstaande acties zichzelf op, ook als je er niet wakker van ligt. Dat ik dit rustig en kalm heb doorstaan is goed nieuws. Dit is de nieuwe Martin. Dit is het antwoord voor een beter leven.

In de avond op de dag dat ik het antwoord krijg ga ik opeens spontaan urenlang door met TV kijken en computeren. Ik heb er plezier in. Ik ga pas om half twee in de nacht naar bed. Het is voor het eerst sinds bijna vier jaar dat ik zo laat naar bed ga (normaal gesproken ga ik rond 20:00 naar bed).

Misschien ben ik hiervan morgen wel naar de klote, maar ik denk er niet over na. Ik laat het varen. Ik zie het wel. Ik maak me geen zorgen. Ik kan dingen loslaten.

Volgende keer

Volgende keer ga ik naar een theatervoorstelling.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.