#155: Verhuizen!

Vandaag is het 29 juli 2020. Verhuisdag! Ik ga van Haarlem naar Marrum. Van de grote stad in het westen naar het kleine dorp in het noorden. Het verhuisbedrijf arriveert vroeg in de ochtend. Met vier man stoppen ze alles in een vrachtwagen. Niks vergeten? Hmm nee, het zal wel niet. Sleutel afgeven bij de makelaar. En dan rijden we naar Friesland en alles wordt uitgeladen. De verhuizing gaat snel in elk geval. Binnen de kortste keren zijn de verhuizers weer weg en lijkt het alsof er niets is gebeurd. Zo, daar zit ik dan, met al mijn troep.

Ik heb besloten om alles zo rustig mogelijk te doen. Dus ik zorg dat mijn bed en mijn kleding er staat, en dat de huiskamer bewoonbaar is. En dan maar proberen om rust te nemen. Ik doe wat klusjes. Een stopcontact vervangen, wat schilderen, lampen ophangen. Ik zit wel veel te internetten want ik moet van alles bestellen. Ik had eerder al wat geklust (zie blog #154) maar het is nog lannggggg niet klaar.

Klussen

Na drie dagen komen er vier vrienden om te helpen met groot kluswerk. Het is gezellig en er wordt flink gewerkt. Veel dingen zijn nu klaar. De honderdduizend kleine details doe ik zelf wel, maar heel langzaam, verspreid over maanden. Het wachten is nu op de nieuwe keuken, die over twee weken komt, en op de verbouwing van de slaapkamer beneden, die over een maand pas begint. De keuken doe ik samen met een vriend, de slaapkamer beneden laat ik door een klusbedrijf doen want dat is een enorme klus van meer dan twee weken.

Ik doe zelf alleen kleine klusjes. Ik plaats horren want er zijn veel insecten in mijn nieuwe woonplaats. Prachtige vlinders, kevers, spinnen, vliegensoorten en muggen. Fijn voor de vogels, minder fijn om in te slapen. De klusjes lukken goed. Ik vervang een WC bril, hang meer lampen op, plaats een roostertje, leg een elektriciteitskabel aan. Elke dag een paar kleine dingen, niet te veel. Ik doe deze klusjes ook omdat ik daarmee mijn huis mijn huis maak. Als ik alles zou laten doen door anderen dan is er geen process van “een nestje bouwen”, waarbij ik zelf mijn eigen plekje maak.

Ik probeer rustig aan te doen maar ja, om de haverklap moet ik naar de bouwmarkt. Schroefjes, een raamuitzetter, een kraan, een trekschakelaar. En de tuin ligt vol met bouwafval want mijn vrienden hebben grote kasten verwijderd, een deel van de keuken, en ze hebben een plafond vervangen.

Elke dag ben ik doodmoe. Als ik wakker word ben ik doodmoe, als ik naar bed ga ben ik doodmoe. Ik ben altijd doodmoe. Dat is niks nieuws, dat ben ik altijd al. Maar ik vertrouw het niet helemaal. Zou ik nu zo ongeveer niet moeten instorten van de verhuizing? Van het klussen? Van de vele activiteiten die ik doe?

Ik heb óveral spierpijn, van handen tot vingers tot armen tot benen. Als je elke dag wat klusjes doet en in rare standen staat, ligt, zit, dan gaat alles pijn doen. Maar dat hoort er bij en is niet erg. In de eerste dagen wordt ik ’s nachts opgevreten door de muggen. Alles jeukt. Ik koop nóg meer horren, want ik heb dag en nacht alle ramen open staan.

Er komt wat visite langs, ik krijg veel kaartjes. Soms moet ik een beetje huilen. Dan realiseer ik me opeens dat ik écht hier woon en niet meer in Haarlem. Soms ben ik blij en super enthousiast. Friesland is mooi en het is prachtig weer. Ik ontmoet meer buren in mijn kleine, doodlopende straatje. Ze zijn allemaal leuk en geïnteresseerd en behulpzaam.

Langzaam ontdek ik andere dorpjes want ik moet vaak pakjes ophalen bij de DPD, PostNL, DHL of UPS afhaalpunten. Het lijkt wel vakantie. In elk dorpje is wel wat anders te doen of te zien. Maar waar blijft die terugval, die instorting? Het lijkt redelijk goed te gaan alhoewel ik soms wel flinke duizelingen krijg als ik opsta. Dat had ik al een week of acht niet meer gehad. Telkens als ik mijn hoofd beweeg voelt het dronken, duizelig aan.

Spanning

Na acht dagen merk ik in de avond op de bank dat ik lichte angsten krijg. Als ik dan maar naar bed ga val ik meteen als een blok in slaap. Ik word daarna vroeg wakker en ben gespannen. Mijn hoofd voelt super rot en ik tril een beetje. Er komt een hittegolf aan en het is verrekte warm. Alles voelt onprettig. Achter mijn ogen voel ik een druk, alsof ik heel hard wil gaan huilen en schreeuwen, maar ik doe dat niet.

Ik wordt later in de ochtend gebeld door een redacteur van het programma “Hollandse Zaken” van Omroep Max. Ze hebben mijn artikelen over het UWV gelezen en willen dat ik als gast in de studio er over kom praten. Het lijkt me super leuk, maar de dag ervoor krijg ik visite thuis en de dag erna ook. Ik krijg opeens angsten. Dit is te veel voor me. Ik ben net verhuisd en ben al wat gespannen omdat er zoveel mensen op visite komen terwijl ik ook nog in de troep zit.

Ik moet dus visite afzeggen of het TV-optreden afzeggen. Het voelt niet goed, het is te veel voor me. Die avond val ik nog vermoeider in slaap en word ik nog zenuwachtiger wakker. Ik wil huilen maar er komt niks. Dit is voor mij een bekend gevoel. Ik ben niet rustig en ik wil huilen.

Het is geen terugval, maar wel een beetje een achteruitgang. Als ik nu geen maatregelen neem dan komt er écht een terugval of een instorting. Ik wil zo graag rustig zijn maar het lukt niet meer, ook niet als ik een half uur diep ademhaal of met een ijsthee op de bank zit. Ik begin gelukkig wel te wennen. Mijn huis begint echt mijn huis te worden en ik begin de omgeving ook te kennen. Ik herken al buurtkinderen en de oude vrouwtjes die regelmatig voorbij schuifelen. Ik zal nog lang in de zooi zitten, maar het went in elk geval wel.

Mijn plan is nu om de komende dagen gewoon maar te doorstaan. Als ik instort dan weet ik waarom, en is het dus niet erg. Als ik niet instort neem ik daarna een paar dagen pauze, zonder klusjes.

Mijn burnout gaat echt wel over, en het is vast heel normaal dat het na een verhuizing wat minder goed gaat. Ik ga verder met wennen, langzaam, stapje voor stapje. De verhuizing is in elk geval geslaagd.

Volgende keer

Volgende keer bouwt de spanning verder op vanwege muggenoverlast en visite.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.