#187: Fouten maken is goed. Haast hebben is niet nodig.
Ik heb met succes een filmpje gemaakt voor YouTube (zie blog #185). Het filmpje staat online en deze klus, die ik erg leuk vond om te doen, is dus afgerond. In de weken erna knip ik kleine fragmenten uit het filmpje en die plaats ik op TikTok en Instagram. Het hele filmpje wordt zo’n zeshonderd keer bekeken; de fragmenten worden nauwelijks bekeken maar een enkele uitschieter door zo’n duizend mensen.
Eén fragment gaat een beetje viraal op TikTok en wordt door 45.000 mensen bekeken. Het is erg leuk om te zien hoe dat werkt en hoeveel mensen er op reageren. Maar het levert ook stress op: moet ik nu aan mijn tweede filmpje gaan beginnen?
Angsten
Ik krijg een beetje angst en hartkloppingen als ik er aan denk. Oh ja, dat is het gevaar als je dingen op het internet gaat doen: er komt druk op je te staan om meer content te gaan maken. En dat is wat ik niet nodig heb: druk. Menig YouTuber is geëindigd met een burnout, oppassen dus.
Ik besluit om het hele verhaal van filmpjes maken maar weer even af te schaffen om mezelf te beschermen. Goed zo Martin, op tijd stoppen. Het was leuk om te doen, maar het is tijd voor iets anders. Het wordt ook mooi weer dus ik ga de buitenkant van mijn huis maar schilderen. Ik had de gevel al geschilderd en nu is het houtwerk aan de beurt.
Meer dan een week lang schilder ik van alles: de dakgoten, kajuit, kozijnen, deuren en ramen. En alles moet eerst geschuurd worden natuurlijk. En dan drie lagen verf. Openslaande raampjes haal ik helemaal uit het kozijn en ik vervang de scharnieren. Schade en gaatjes herstel ik met plamuur.
Als ik de ladder op moet en het dak op, dan krijg ik een angstaanval. Maar na 30 seconden is deze weer voorbij en daarna loop ik met gemak steeds de ladder op en af. Het valt me op dat ik alles langzaam en rustig doe. Er komen heel vaak buren en voorbijgangers langs die een praatje maken en me afleiden, maar ik heb geen haast: ik klets net zo kalm en langzaam met de buren als dat ik schilder.
Het geeft een goed gevoel om geen haast te hebben. Eindelijk, na bijna vijf jaar burnout, heb ik geen haast meer. Het opgejaagde gevoel, dat ik al mijn hele leven heb, is weg. Het gevoel dat ik altijd vlug en efficiënt moet werken, dat mij van kinds af aan is aangeleerd, kan ik nu eindelijk achter me laten. Dingen hoeven helemaal niet vlug en efficiënt. Opzouten daarmee.
Ik maak soms ook fouten bij het schilderen. Ik schiet dan uit met de schuurmachine of ik druppel monumentengroen op de witte gevel. Maar ik vind de fouten niet erg. Ik herstel ze gewoon of doe het opnieuw. Het is voor het eerst in mijn leven dat dingen fout doen net zo normaal aanvoelt als dingen goed doen. Ik krijg geen schrikreactie meer als iets fout gaat. Ik wordt ook niet boos. Het fout doen is goed en het mag ook gewoon.
Opeens voel ik me zoals dit jongetje. Gewoon doorgaan terwijl alles fout gaat. Want het is goed.
Langzaam, kalm, rustig
Geen haast meer dus, en fouten maken is niet erg. Opeens realiseer ik me dat dit niet zomaar even schilderen is. Dit is een enorme stap voorwaarts naar een gezond leven. Een leven waarin fouten maken goed is, en waarin haast hebben niet aan de orde is. Zo hoort het te zijn.
Nu ik dit opschrijf moet ik huilen. Fouten maken is goed. Haast hebben is niet nodig. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik dit hardop zeg. Nooit over nagedacht. Ik heb altijd gedacht dat fouten maken niet goed is, en dat alles snel moet. Snel, snel, snel.
Ik denk terug aan een vriendin waarmee ik vaak in de auto met de TomTom ergens heen ging. Als ik mij vergiste of de verkeerde kant op reed, dan raakte ze geïrriteerd omdat dat “fout” was en “tijdverspilling” zou zijn. Maar als je naar de aankomsttijd kijkt op je TomTom, dan zal je zien dat je meestal maar één of twee minuten later aankomt, ook al neem je tien verkeerde straten. De TomTom herstelt zichzelf namelijk en die minuutjes maken vrijwel niets uit op de totale reistijd.
Maar dat begreep ze niet. Verkeerd rijden was fout, en een minuut later aankomen was niet efficiënt. Volgens haar dan hè? Ik kan dit nu gelukkig achter me laten. Het is gelul, waar je alleen maar stress van krijgt. Veel mensen roepen zonder nadenken dat alles goed moet gaan en dat alles snel en efficiënt moet gebeuren. Fuck them. Ik heb met de kwast in de hand nu ingezien dat dit indoctrinatie is, waar ik niet langer aan meedoe.
Dat dingen snel en foutloos moeten gebeuren is door managers bedacht. Kapitalisten. Elke fout en elk tijdsverlies kost namelijk geld, dat klopt. Maar fouten maken en de tijd nemen voor dingen is natuurlijk en menselijk. Bovendien word je er een beter mens van. Want mensen zijn geen robots. Toch denken wij als we iets doen dat we ons wél moeten gedragen als robots. We moeten sneller en beter presteren dan we daadwerkelijk kunnen. En daar krijg je burnouts van.
Heb jij wel eens een fout gemaakt zonder je te schamen? Zonder te denken:“oh shit dit mag niet!” En dan zonder meteen een excuus of uitleg te bedenken waarom het fout ging? En dan zonder gehaast aan de slag te gaan om de fout te herstellen? Ik zie opeens in hoe ongezond dat allemaal is. Deze manier van werken, we moeten ermee ophouden.
Denk als voorbeeld eens aan een kind dat met je meeloopt, op weg naar de supermarkt. Het kind is niet geïnteresseerd in efficiency en weet ook niet dat je op een “goede” en een “foute” manier naar de supermarkt kan gaan. Het kind stopt om de haverklap om iets te bekijken, wil opeens iets doen dat niets met boodschappen doen te maken heeft, en heeft geen idee dat je ná de supermarkt ook nog naar de tandarts moet. De enige die dat allemaal fout en onhandig vindt is jijzelf, want alles moet snel en alles moet goed.
Ik schilder verder. Mijn armen en nek verbranden in de lentezon. Shit, vergeten zonnebrand op te doen. Is dat fout? Wel ongezond. Maar dat maakt niet uit, iets vergeten is normaal. Fouten zijn goed, en mijn huis wordt langzaam mooi. Langzaam, kalm en rustig. Mét fouten, en zonder haast,
Volgende keer
Volgende keer ontdekt ik dat mijn burnout tijdlijn klopt.
Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.