#246: De ergste angstaanvallen ooit en een diepe, onverklaarbare kalmte

Begin november 2022. Ik ben gestopt met alles, ik doe namelijk nu al twee weken een rustplan met een dagschema. In de ochtend wandelen of fietsen, en boodschappen. Dan een middagdutje na de lunch, dan nog een wandelingetje, dan eten en naar bed.

Voor de rest zo min mogelijk radio, TV, iPhone, iPad, en andere prikkels. Geen koffie, en veel met mijn ogen dicht op de bank zitten.

Achteruitgang

Na de eerste week gaat het steeds slechter met me. In de nachten krijg ik verschrikkelijke angstaanvallen die urenlang duren, zoals ik al schreef in blog #245. Het is niet meer te doen. Ik durf bijna niet meer naar bed te gaan. Overdag heb ik er geen last van. Dit duidt allemaal op overspanning / overbelasting. Het is vrij normaal dat als je overbelast bent dat in de nachten allerlei angst en spanning eruit komt. Maar klote is het wel.

Ik ben bij de huisarts geweest. Uit bloedonderzoek komt dat alles prima is, alleen wat verhoogd cholesterol. Ik vraag ook maar meteen om een longtest (want ik voel me vaak buiten adem) en een slaapapneu test (want ik ben na het slapen altijd nog steeds moe). Beide moeten we even inplannen.

Ik probeer te begrijpen waarom het steeds slechter met me gaat. Ik belast mezelf totaal niet. Het lijkt wel of mijn burnout helemaal opnieuw gaat beginnen. Het enige dat ik kan bedenken is dat als je tot rust komt, dat het dan eerst een tijdje slechter met je gaat, en dat dat normaal is. Je lichaam kan dan eindelijk alles eruit gooien en houdt het niet meer tegen met adrenaline.

Op een avond ga ik vrij rustig naar bed, maar vier uur later word ik wakker met de ergste angstaanvallen aller tijden. Een paar uur lang flitst en knalt mijn hoofd. Alsof er een elektriciteitscentrale aan het ontploffen is. Ook komen er non-stop angstgedachten voorbij. Bang om dood te gaan, bang om ziektes te hebben, bang om op vakantie te gaan, bang om een baan te moeten zoeken, bang om nooit meer beter te worden. Zo veel angst, duizelingen en paniek heb ik nog nooit meegemaakt.

Ik lijk de controle te verliezen. Het voelt alsof ik gek word en straks niet meer weet wat de normale wereld is en wat niet. Jeetje wat is dit eng zeg. Dit is niet langer aanvaardbaar. Het is niet langer draaglijk. Er MOET iets gebeuren. Deze angsten voor de dood en voor ziektes en zo zijn best normaal voor overspannen mensen. Ik ben dus niet gek. Dat stelt me gerust. Een beetje.

Wat moet ik doen?

Ik twijfel wat ik moet doen. Uit bed gaan? Diazepam nemen? Een theetje drinken? Huilen? Ik begin te huilen en te schreeuwen dat ik dit niet meer wil. Ik kan dit niet meer. Waarom overkomt mij dit? Moet ik me laten opnemen in een GGZ instelling? Zal ik 112 bellen? Wat moet ik doen? Ik wil dit niet meer.

Het is zo eng, nu ik dit opschrijf word ik opnieuw bang en moet ik bijna huilen. Dit is volgens mij geen burnout meer. Dit móet haast wel iets anders zijn. Het is niet te doen. Ik ben bang. Bang dat ik een psychiatrische patiënt zal worden en de rest van mijn leven als een zombie onder de pillen zal rondlopen.

Ik lig nog steeds in bed. Na enige tijd pak ik mijn telefoon en ik zet een mindfulness meditatie aan. “Helpt geen reet, maar ja ik moet toch wat”, denk ik erbij. Maar dan opeens… zodra ik de stem van die man hoor — en de meditatie nog niet eens begonnen is– kalmeert in één klap mijn lichaam.

Alsof ik diep in een zachte kuil met kussentjes zak, stroomt de kalmte over mijn hele lichaam heen en mijn hoofd stopt met moeilijk doen. Ik begin rustig te ademen en bij elke uitademing neuriet mijn stem “hmmmmmm”. Hiervan word ik steeds rustiger.

Drie uur lang lig ik rustig op mijn rug te ademen en ben ik kalm. En ik blijf kalm.

De volgende ochtend ben ik blij en opgelucht dat ik kalm ben geworden. Mijn lichaam kan het dus. Mijn lichaam kán echt kalm worden. Dit is een goede motivatie voor me om door te gaan met het dagschema en met het niets doen.

Volhouden

Nu ik kalm ben, wil ik eigenlijk zorgen dat ik kalm blijf. Maar dat is moeilijk. Ik moet vandaag boodschappen doen en koken. (Ik kook om de dag voor 2 dagen.) Rustig aan maar. Rustig aan. Het lukt me aardig, alleen na het avondeten ben ik wat nerveus, Ik wil TV kijken maar wil mezelf ook niet prikkelen. Stil zitten, rustig ademen, en geen TV.

Ik ga naar bed en val vrij snel in slaap. Om 04:00 word ik wakker. “Nu gaat het beginnen,” denk ik. Ik ben bang dat er weer een storm van angstaanvallen zal komen. Ik blijf liggen en ga rustig ademhalen. Ik hoop dat het meevalt. Ik ben ook bang dat ik de angsten zelf veroorzaak, doordat ik nu bang ben om angstaanvallen te krijgen. Pfoeh, wat een gedoe.

Maar de angsten komen niet. Ik val weer in slaap. Ik word weer wakker nadat ik zeven uur geslapen heb. En daarna val ik nog meerdere keren in slaap terwijl ik kalm ben en kalm blijf. In totaal heb ik wel 10 uur geslapen.

De kalmte die over me heen kwam is er nog steeds, en is onverklaarbaar. Waarom werd ik opeens kalm? Ik zou het niet weten. Ik blijf dus maar gewoon even volhouden met het niets doen en het ontprikkelen. De rest van de dag moet ik af en toe huilen. Het voelt allemaal zo eng en zo vreemd dat mijn burnout weer opnieuw lijkt te beginnen. Terwijl ik al zes jaar wacht op de verlossing. Maar het voelt ook fijn en opluchtend dat mijn lichaam toch echt kan ontspannen en dat de angsten ook weer weg gaan.

Het is mogelijk. Er is hoop. Het kan goed komen. Het kan écht nog steeds goed komen. Ik besluit om nog minstens zes weken dit dagschema aan te houden. Eens kijken wat er verder nog gebeurt.

Volgende keer

Volgende keer heb ik een slechte nacht.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.