#298: De uitputting verdwijnt, maar wel langzaam

De zomer van 2023 kabbelt voort en ik ook. Langzaam word ik steeds kalmer. Dankzij de video’s van Martijn Doolaard (zie ook blog #297) krijg ik steeds meer aandacht voor rustig aan doen, geen haast hebben en veel pauzes nemen.

Ik probeer na elke activiteit pauze te nemen, hoe klein de activiteit ook is. Nadat ik even een set peper- en zoutmolens heb besteld op het internet ga ik een kwartier gewoon zitten en voor me uit staren. Elke belasting moet worden opgevolgd door rust, ook als het een hele kleine belasting lijkt te zijn.

Dit aanbrengen van zulke (micro) rust pauzes zou eigenlijk iedereen moeten doen, ongeacht of je een burnout hebt of niet. Elk zoogdier doet dit, en is van belang om gezond te blijven. Mensen doen het helaas niet meer, want ze moeten naar hun werk, kijken steeds op de klok en hun telefoon, en plannen alles vol.

Rust en herstel

Ik merk dat ik steeds beter belastbaar ben, qua prikkels en activiteiten, zowel lichamelijk als geestelijk. Het maakt eigenlijk niets meer uit of ik een uur tegels ga sjouwen in de tuin of een uur ga internetten, de resultaten zijn hetzelfde.

Ik word dan moe en duizelig en mijn hoofd voelt zwaar aan. Het voelt alsof ik moet huilen, maar ik huil niet. Ga ik daarna uitrusten, dan ga ik langzaam naar normaal, kalm, minder moe, minder huilgevoel, minder duizelig.

Dat is allemaal goed nieuws: mijn lichaam is steeds beter in staat om te herstellen van inspanningen. Als ik teruglees op mijn blog zie ik dat dit een paar jaar geleden nog onmogelijk was.

De tergende uitputting, die ik beschreef in blog #293, is nu een eindje gezakt. Als ik moe ben, ben ik steeds vaker gewoon “lekker moe” zoals normale, gezonde mensen die moe zijn. Het gevoel van molenstenen of aambeelden die op mij liggen gaat langzaam steeds een beetje meer weg.

En zo is er dus nog steeds sprake van herstel, terwijl ik hard op weg ben om zeven jaar burnout vol te maken. Nog een maandje ongeveer en dan zit ik op zeven jaar. Zeven jaar van uiterst langzaam herstel, maar herstel is er nog steeds.

Langzaam

Als je daarbij meerekent dat ik in de eerste twee jaar totaal niet herstelde en het alleen maar slechter ging, ben ik nu vijf jaar bezig. Een hopeloos lange tijd, maar voor burnouts heel goed mogelijk. Er is een theorie dat een burnout net zo lang duurt als de opbouw is geweest. Ben je jezelf 5 jaar lang aan het overbelasten, dan ben je ook vijf jaar aan het herstellen na de crash.

Deze theorie lijkt voor mij te kloppen in elk geval, en dat geeft mij hoop dat ik de komende jaren toch nog steeds een beetje beter kan worden.

Of ik ooit nog kan werken boeit mij totaal niet meer. Dat ik super vaak “lekker moe” ben is ook geen enkel probleem. Dat ik soms een huilgevoel heb maakt me ook geen moer uit. Als mijn hoofd maar eens een keer normaal gaat doen.

Rothoofd

Het rothoofd (of kuthoofd , afhankelijk van het tijdperk waarin mijn blog zich bevindt) is al aanwezig sinds de eerste crash zeven jaar geleden, en blijft nog steeds aanhouden. Duizelig, zwaar, alsof er een band omheen zit, alsof je wil schreeuwen maar het lukt niet. Klotserig, rommelig, soms bonkend, soms gonzend. Alsof er iemand tegen je hoofd aanduwt, of dat er touwtjes aan zitten die het hoofd naar beneden trekken.

Wat opvalt is dat het bonzen en gonzen van de hersenen nu flink veel minder is dan in het begin. Bij het nemen van rust, ogen dicht, even liggen, gaat het hoofd vrij snel alweer wat normaler doen en zakt het bons / gons effect behoorlijk goed.

Ook dit zijn indicaties dat ik de goede kant op ga.

Het feit dat het rothoofd elke keer weer anders aanvoelt, is voor mij een geruststelling: het is dus geen tumor of andere enge aandoening. Het is uitputting / spanning / stressreactie / restverschijnsel van burnout.

Afgezien van mijn hoofd is mijn lichaam al enkele maanden helemaal normaal. Al die gekke klachten zoals steken, pijnen, trillen, spierschokken en noem maar op, zijn allemaal voorbij.

Het is heel erg fijn om te merken dat de uitputting nu aan het verminderen is en alles wat normaler wordt. Ik hoop nog steeds op een goede afloop. Ik ga akkoord met 20% klachten, want helemaal 100% beter word je toch niet.

Ik riep in januari al “ik ga dit jaar herstellen”, en het lijkt erop dat ik op de goede weg ben.

Volgende keer

Volgende keer blijft mijn hoofd maar raar doen.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.