#297: Ik leer dat alles nóg rustiger kan

Ik zit in een soort kabbelende fase van mijn burnout. Mijn lichaam (behalve het hoofd) is weer bijna helemaal normaal geworden. Ik slaap goed, heb geen spanningen. Ik ben alleen maar doodmoe, 24 uur per dag, en slapen helpt niet.

De spanning is nu al een paar maanden écht verdwenen en dat is heerlijk. Ook als ik mezelf belast komt de spanning niet terug. Zelfs als ik per ongeluk een keertje écht over de schreef ga (wat borrelen met de buren tot laat in de avond) dan komt de spanning niet terug. Ik slaap daarna wel vier of vijf dagen super slecht en ben nóg meer uitgeput, maar de actieve stand, de onrust, het “aan staan” blijft nog steeds afwezig. Dat is enorme vooruitgang dus!

Zomer

Het is nu half juli 2023. Het is zó warm dat slapen sowieso niet goed kan, maar toch lukt het me best aardig, uitzonderingen daargelaten.

Als dagelijkse activiteit wandel ik 20 minuten in de ochtend en fiets ik 20 minuten in de middag. Dit gaat mij veel beter af dan in één keer 40 minuten bewegen. Ik wandel en fiets rustig, maar niet sloom. De hartslag gaat boven de 100 bij het wandelen en boven de 115 bij het fietsen.

Ik doe rustig aan en zit veel in de tuin maar ook op de bank. Dan kijk ik iets rustigs op YouTube. Een vriend wijst mij op een meneer die een stukje land heeft gekocht in de Italiaanse Alpen. “Leuk en lekker kalm om naar te kijken”, volgens de vriend.

De meneer is Martijn Doolaard. Het is een Nederlander die in de bergen twee leistenen hutten heeft gekocht. Die gaat hij opknappen. Er is geen stroom, geen gas en geen riolering. Hij wil uiteindelijk bewoonbare huisjes maken van de hutten, die honderd jaar oud zijn en waar voorheen boeren en vee in zaten.

Zijn YouTube video’s duren allemaal 30 tot 60 minuten. Er wordt weinig in gepraat en slechts af en toe is er hele rustige muziek bij. Op de beelden zie je hem niet alleen klussen, maar ook koffie maken, koken, een tent opzetten, paddestoelen zoeken of wandelen. Hij verbouwt groenten in zijn tuintje en ontdekt de geschiedenis van de Alpenhutten. De seizoenen, de bergen, de sneeuw, de regen, de zon en de wind worden met een drone prachtig in beeld gebracht.

Lekker kalme video’s dus om te kijken als je een burnout hebt en probeert te ontprikkelen.

Nog meer rust

Maar er is meer. Er is meer aan de hand met Martijn Doolaard. Er is meer dan alleen het genieten van de beelden en geluiden van de bergen. Doolaard is namelijk rustig en kalm. Zó rustig en kalm ben ik nog nooit geweest.

Hij is geen professionele klusser dus hij probeert alles gewoon maar te doen en er dan iets van te leren. Hij besteedt aandacht aan kleine details en kan bijvoorbeeld langdurig hout schaven terwijl het al lang goed is. Het gaat niet om het eindresultaat, volgens hem, het gaat om het DOEN. De weg er naartoe.

Bij alles wat hij doet is hij rustig. Hij vertelt rustig wat hij doet en wat hij wil. Daarna gaat hij rustig een brood bakken op een kampvuurtje, en gaat hij dat rustig opeten. Regelmatig gaat hij rustig op zijn rug liggen met zijn schoenen uit. Ook kijkt hij rustig naar de bomen, de rotsen, de planten, de lucht en het uitzicht. Hij neemt de tijd om te kijken, te ruiken en te proeven.

Ik neem aan dat Doolaard ook wel eens woedend wordt of super gestresst. Hij zal die momenten vast wel weglaten uit zijn video’s. Maar toch leer ik een hoop van hem. Ik zie dat ik ondanks kalm aan doen, dingen rustig proberen aan te pakken en het introduceren van rust en slaap, nog véél rustiger kan zijn. Ik wil soms van de supermarkt naar de carwash vliegen en daarna even kletsen met de buurman en dan snel weer iets online bestellen.

Dan zeg ik tegen mezelf: “Nee, even op zijn Martijns!”. Ik denk dan aan zijn filmpjes en de kalmte en rust die hij uitstraalt. Even rustig zitten. Even een rustig hapje. Even rustig kijken naar wat ik aan het doen ben. Even rustig de lucht en de bomen observeren. Dan weer een klein stapje doen, maar genietend van de pauzes, de stilte en de rustmomenten er tussendoor.

In mijn tuin heb ik een grote struik die in bloei staat. Op elk moment van de dag zitten er zo’n 20 tot 30 bijen, hommels, zweefvliegen en vlinders op. Ik kijk naar de bijtjes. Ik kijk naar de flinterdunne voelsprieten en tongetjes van de vlinders. Ik kijk en geniet. Als ik ga wandelen kijk ik naar de schapen. Soms is er een schaapje dat niet wegloopt voor mensen. Die aai ik dan op zijn bolletje, en ik kijk hem aan. Ik ben kalm en geniet van het moment. Als het waait kijk ik naar de bomen die heen en weer gaan. Ik probeer als Doolaard te zijn.

En zodra ik weer drukte in mijn hoofd krijg:“Oh ja nog even stofzuigen, een telefoontje plegen, administratie doen” dan denk ik weer aan hem. Dat het ook kalm en rustig kan. Dat de versnelling omlaag kan, en dat het heerlijk is dat de versnelling sowieso omlaag mág.

Nerveus

Soms word ik nerveus als ik een video van Doolaard kijk. Dan vind ik het “saai” en dan krijg ik het gevoel dat hij eens een keertje op moet schieten. Is hij net halverwege met het schaven van een houten boomstam, gaat ie weer in het gras zitten met koffie en een broodje. “Schiet nou toch eens op, man!” denk ik dan, “anders krijg je die handgemaakte houten dakgoot nooit af!”

Maar dan schrik ik van mezelf. Het “opschieten” en het “afmaken van zaken” zit zo diep in mijn leven en in mijn lijf, dat ik kennelijk vind dat andere mensen dat dus óók moeten doen. En zo zijn er velen met mij. Iedereen is in onze moderne maatschappij zodanig geïndoctrineerd met “hard werken”, “efficient zijn” en “het moet goed gedaan worden” dat de rust eruit is. Het lijkt wel of iedereen in een hyperstand moet staan waarin voortdurend gepresteerd moet worden en agenda’s van minuut tot minuut volgeplempt.

Zélfs de leuke dingen, zoals sociale afspraken, moeten snel, goed en efficiënt worden afgehandeld want we hebben ervoor en erna óók alweer andere verplichtingen.

De onrust zit diep in mij en mijn leven. En ik raak het nu langzaam kwijt, op weg naar rust en kalmte. Telkens als ik bij Doolaard’s video’s denk:“Man, schiet nou toch eens op,” dan zeg ik tegen mezelf:“Oh nee, dat hoeft niet. Het hoeft niet op te schieten. Het kan op zijn Martijns. Het kan kalm, het hoeft niet af. Het mag ook langzaam, en je mag tussendoor ook gaan liggen.“

Volgende keer

Volgende keer begint mijn uitputting wat te zakken.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.