#282: Psychosomatische fysiotherapie helpt geen moer

Na een aantal onrustige dagen met een intake bij een nieuwe psycholoog, die mij geen diagnose gaf en dus ook geen behandeling aanbiedt, komt er een soort rust over me heen. Rust, maar ook een enorme moeheid. De stressfabriek is eindelijk uit gegaan en nu voel ik mijn moeheid weer (zie blog #281).

Ik heb nog een afspraak staan voor psychosomatische fysiotherapie, maar die zeg ik af. Ik kies voor rust. Ik ben doodmoe en ik wil rust. Zulke therapie heeft helemaal geen zin als je uitgeput bent en ook nog eens door een pleuris drukke stad moet rijden om er heen te gaan.

Er zijn maar weinig behandelaars die erop wijzen dat als je uitgeput bent (meestal in het eerste stadium van je burnout), je helemaal niet in staat bent om therapie of behandelingen te volgen, Er moet eerst sprake zijn van enig herstel alvorens je aan de slag kunt gaan met afspraken, gesprekken, opdrachten, huiswerk en oefeningen.

“Laat jezelf eens met rust” zou het advies moeten zijn, zeker in de eerste zes weken. Niet meteen aan de slag gaan, niet meteen de zweep er over. Neem nou toch in godsnaam een keertje rust. Wie in een burnout terecht komt heeft maanden of zelfs jarenlang in de turbo-stand gestaan. Je moet leren om helemaal tot stilstand te komen. Stevig aan de slag gaan met coaching, cursussen en therapieën is niet de oplossing!

Psychosomatische fysiotherapie

Opnieuw twijfel ik aan het nut van psychosomatische fysiotherapie voor mij. Ik dacht eigenlijk dat mijn duizelende hoofd wordt veroorzaakt door spanningen in mijn nek en het “altijd aan staan” waardoor de spieren nooit écht super lekker relaxt zijn. Ik had dus gehoopt op fysiotherapie waarbij iemand mijn nek weer lekker helemaal los zou maken en mijn lichaam zou kalmeren. Maar de therapeut raakt me niet aan; ze praat alleen maar.

Ik krijg wat oefeningen mee: een soort marcherende manier van lopen die zou moeten helpen bij het ontprikkelen. En “diep zitten” waarbij je rechtop zit en telkens één hand onder je bil doet, afwisselend links en rechts. Nu zal dit vast heel wetenschappelijk verantwoord zijn maar ik zie nog niet gebeuren dat ik van deze oefeningen ontspan of minder uitgeput raak.

Ook heb ik met haar afgesproken om de OR-methode doen met liggend rusten, maar dat deed ik eigenlijk al en ik had het boek ook al gelezen. Ik ken het zo goed als uit mijn hoofd, ik heb daar verder geen begeleiding bij nodig. Eerder gaf ze mij al de verkeerde uitleg over deze methode, waarbij ze aangaf dat je tijdens het liggen gewoon TV mag kijken. Dat klopt helemaal niet, je moet met je ogen dicht liggen, in stilte.

Misschien ben ik niet assertief genoeg? Misschien moet ik gewoon zeggen dat ik wil dat mijn lichaam gaat ontspannen? En dat ik de OR-methode al lang doe en dat ze iets anders moet verzinnen? Maar ja, ik wil ook weer niet zo’n patiënt zijn die denkt dat ie alles beter weet.

Nou ja, ik maak volgende week wel even een nieuwe afspraak, ik ga het nu op mijn eigen tempo doen. Ondertussen gaat het wel steeds beter met het liggend rusten. Ik doe het niet super strak en streng zodat ik geen stress meer krijg van deze methode.

Ik zet dus géén alarmpjes op mijn telefoon (wat wel moest van de therapeut) dat ik elke twee uur moet liggen. Ik voel gewoon telkens zelf wel aan wanneer er twee uur voorbij zijn. Soms ben ik tien minuten eerder, soms vijf minuten later. En dan neem ik gewoon de ligpauze op dat moment. Het lichaam is heus niet zo exact dat je precies op de minuut moet gaan liggen. (Klokken zijn namelijk uitgevonden door mensen en best onnatuurlijk.) Ik krijg hierdoor een meer natuurlijke flow en minder stress.

Ik lig zo’n 15 minuten per keer maar als het 25 wordt is het ook niet erg. De OR-methode is niet specifiek afgestemd op burnout, dus ik moet ook niet te streng zijn.

Na een paar weken zet ik tussen de ligmomenten door wat oude spullen op Marktplaats omdat mijn geld begint op te raken. Ik doe het rustig aan; ik zie wel of iemand iets wil kopen. Deze bezigheid is opvallend genoeg nét lekker om me niet te vervelen, en ook nét te weinig om niet gespannen te worden. Ik zet uiteraard geen telefoonnummer bij mijn advertenties.

Ik word langzaamaan steeds rustiger, maar moet wel af en toe flink huilen. Nou ja, dat waren we wel gewend en het is voor mij een goed teken: in rust kunnen emoties en spanningen er uit komen. Een enorm belangrijke les voor iedereen die een burnout heeft (en die ook door geen enkele behandelaar aan mij verteld is): als je veel gaat huilen en/of gapen, dan is dat een GOED TEKEN! Het zenuwstelsel is zich dan aan het herstellen en komt tot rust.

Vooral huilen wordt vaak gezien alsof er iets mis is (en dat bestreden moet worden), maar het is juist een super goed teken als je veel huilt, Huilen is gezond en zorgt voor ontlading van spanning.

Gapen is een teken dat het lichaam ontspant en dat je in staat bent om moeheid te voelen. Wanneer je gespannen bent of “altijd aan staat” dan zal je merken dat je nooit meer gaapt. Merk je een gaapje? Dat duidt op herstel!

Ik kan gelukkig ook steeds beter slapen: ik heb al een week geen Lorazepam meer gebruikt en ga zonder problemen naar bed. Als ik wakker word (vaste prik na zes uur slapen) dan heb ik soms rommelige dromen en ben ik licht bezweet, maar het valt allemaal mee. Ik denk dat dit door de OR-methode komt maar weet het niet zeker.

Meditatie

De therapeut wil steeds een meditatie met mij doen. Op een gehaaste manier doet ze de begeleiding waarbij ik mijn ogen dicht moet doen en dan moet ademen e.d. Ik vind het echt tijdverspilling. Iedereen kan tegenwoordig meditaties doen via YouTube of een app en dat heb ik dan ook al veelvuldig gedaan.

Ik heb ook aangegeven dat meditaties en visualisaties bij mij niet werken. Ik was al veel te nerveus en gespannen om het in mijn eentje liggend op mijn eigen bed te doen, laat staan als ik het zittend moet doen op een lullige spreekkamerstoel die niet lekker zit, terwijl ik net auto heb gereden door een drukke stad en me niet op mijn gemak voel, twijfel aan de therapeut, en me afvraag of ik mijn parkeerschijf wel goed heb gezet.

Maar ik ben te moe om er iets van te zeggen. Ik ben niet assertief, ik laat het maar over me heen komen en dan kan ik naar huis. Hier herken ik iets uit de tijd dat ik nog werkte: uitputting maakt je minder assertief waardoor je nóg meer jezelf gaat opofferen om er maar vanaf te zijn.

Ik had gehoopt dat psychosomatische fysiotherapie voor mij een hele nieuwe wereld zou openen van tips, oefeningen, leefwijzen en inzichten, maar wat er gezegd en gedaan wordt wist ik al lang en deed ik al lang (of heb ik al gedaan).

De therapeut lijkt te zijn vergeten dat ik al meer dan zes jaar bezig ben en zo’n beetje elke techniek wel ken, elk boek al heb gelezen en elke therapie al heb geprobeerd. Ook lijkt ze maar niet te erkennen dat ik eigenlijk totaal uitgeput ben en misschien eens even helemaal geen oefeningen moet doen. Misschien zou dat wel een betere behandeling zijn? Pfoeh!

Rust

Doordat ik mijn laatste afspraak met haar heb afgezegd kom ik opeens nóg meer in een soort ruststand terecht. Het voelt heerlijk om de hele week niks te hoeven en geen afspraken te hebben. Ik stop met de marcheer- en zitoefeningen. Ik word zenuwachtig van dit soort huiswerk dat geen werking lijkt te hebben.

Binnen enkele dagen kalmeer ik verder en gaat mijn leven zich wat meer kabbelend voortbewegen. De tijd gaat wat makkelijker voorbij en ik ben minder zenuwachtig.

Af en toe reageert er iemand op mijn Marktplaats advertenties en dan stop ik een artikel in een doosje en breng ik het naar een verzendpunt. Langzaam inpakken, langzaam over straat lopen, langzaam op de post doen. Het inpakken en versturen van pakjes lijkt veel ontspannender en rustgevender dan alles wat de therapeut mij tot nu toe heeft laten doen.

Pakjesinpaktherapie dus. Misschien de oplossing voor mijn burnout? Het lijkt in elk geval beter te werken dan psychosomatische fysiotherapie.

Volgende keer

Volgende keer leer ik over bewust stoppen en pauzes nemen.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.