#281: Ik ontspan eindelijk! De “aan” stand gaat weer “uit”!

Ik doe een intakegesprek bij een nieuwe psycholoog. Ik leg uit dat ik altijd “aan” sta en onrustig ben, en hoe ik al zes jaar aan het klooien ben met burnout. Tijdens het gesprek, dat anderhalf uur duurt, voel ik me steeds vermoeider worden. Ik wil mijn ogen dicht doen en het voelt alsof ik in een film zit en de psycholoog aan de andere kant van de tafel er niet echt is.

Al eerder schreef ik dat ik er van overtuigd ben dat ik uitgeput ben, maar dat ik de moeheid eigenlijk niet zo voel omdat ik steeds “geactiveerd” ben, ofwel “aan” sta.

Bij een opvolgende afspraak, vier dagen later, legt men aan me uit dat er bij de intake geen diagnose kon worden gesteld. Men verwijst terug naar de huisarts, die verder onderzoek moet doen. Het is op zich mooi om geen diagnose van de psycholoog te krijgen want dan ben ik in elk geval de laatste jaren dus flink vooruit gegaan. Ik verwachtte eigenlijk ook al dat er geen diagnose uit zou komen, want in wezen zijn al mijn psychologische zaken al prima verwerkt en behandeld.

Het bevestigt voor mij ook weer dat burnout geen psychische aandoening is maar een lichamelijke toestand.

Psychomotorische therapie

Er wordt aangeraden om naar psychomotorische therapie te kijken. Het lichaam dus. De praktijkondersteuner van de huisarts zei hetzelfde al, een paar weken geleden. Er zijn dus nu al twee mensen geweest die psychomotorische therapie hebben geadviseerd. Bij deze therapie wordt er meer naar het lichaam gekeken. Ik snap niet hoe ik van mijn uitputting en spanningen af kan komen door in een groepje met een bal te gooien of zoiets, maar misschien begrijp ik gewoon niet wat psychomotorische therapie is.

Na de gesprekken (die in Leeuwarden waren alwaar ik flink overprikkeld raakte van het drukke autoverkeer) moet ik weer enorm huilen en voel ik me leeg. Ik leef op het randje van helemaal op zijn en een klein beetje iets kunnen, zoals ik al schreef in blog #280.

Maar dan gebeurt er iets bijzonders: in de dagen na de intake voel ik mezelf steeds wat minder gespannen worden. Alsof er een soort opluchting is, een last van mijn schouders valt. De onrust verdwijnt, de spanning verdwijnt, elke dag een stukje verder. Enkele weken geleden was ik nog TOTAAL chaotisch, ongedurig en onrustig (zie blog #276). Dit zakt nu plotseling langzaam allemaal weg.

En dan ben ik opeens kalm en rustig.

Alsof een langdurige dichte mistbank, hangend in een dal tussen twee bergen, langzaam oplost met een klein zuchtje wind. Ik ontspan, ik ben “uit” gegaan. Mijn chronische stress-stand is uitgeschakeld. Pfoeh!

Bijna vier jaar geleden, in april 2019, noteerde ik precies hetzelfde. Ik was toen compleet uitgeput nadat de spanning flink was gedaald. Ik voel me nu ook gevloerd. Het is nu februari 2023 en ik ben weer op dat niveau aangeland. En ik denk dat dit héél erg goed is.

Goed nieuws

Waarom denk ik dat dit goed is? Omdat de spanning zo goed als weg is en mijn lichaam uit de “vechten of vluchten” stand is gegaan. Ik voel nu dat ik enórm uitgeput ben, want de adrenalinepomp is uitgegaan. (Althans, zo noem ik het, ik weet niet echt of het met adrenaline te maken heeft.)

Volgens mij moet ik doorgaan met de OR-methode, die ik nu al een tijdje aan het doen ben. Toegeven aan deze vermoeidheid, liggend rusten en zoveel mogelijk mijn lichaam zichzelf laten zijn.

Ik ga een aantal dagen later op een ochtend even een rondje fietsen maar ik ben zó kapot dat ik na 18 minuten weer thuis ben. Een andere dag even wandelen maar ook hier weer: na 17 minuten compleet uitgeput. Ik val bijna om en zak bijna door mijn benen. Het voelt uiterst belabberd, maar ik denk écht dat het goed nieuws is.

Op mijn blog probeer ik te ontdekken hoe lang de moeheid vier jaar geleden heeft geduurd. Na enige tijd kon ik weer op een terrasje zitten, maar daarna volgde ENORME stress vanwege gedoe met het UWV. Daarna ging ik op vakantie naar Zwitserland, wat rampzalig afliep.

Het mooie is dat ik op dit moment geen gedoe heb met het UWV, ik heb zelfs helemáál geen stressfactoren meer in mijn leven. Ook heb ik geen vakantie ingepland en ik ga juist volledig toegeven aan mijn uitputting.

Geef de moeheid de kans

Ik hoop dus dat de vermoeidheid nu het laatste is. Ik hoop dat mijn lichaam niet zo snel meer in de stress-stand schiet. Natuurlijk kunnen er onverwachte dingen gebeuren die roet in het eten gooien, maar vooralsnog zijn de omstandigheden goed om deze moeheid eens lekker de kans te geven en uit te rusten… uit te rusten… uit te rusten.

Vier jaar geleden noteerde ik dat mijn stress-stand metéén weer “aan” schoot als ik even ging wandelen of iets anders simpels probeerde te doen. Ik heb nu het idee dat dit niet gaat gebeuren, maar ik zal het zien. De komende weken ga ik bekijken wat mijn lichaam gaat doen. Nogmaals, ik heb geen stress meer in mijn leven dus ik ben benieuwd of mijn lichaam nu “uit” blijft staan.

Ik heb goede hoop en goede moed. En die psychomotorische therapie… dat zien we dan wel weer. Er is een wachttijd van zes weken voor intake en daarna nog zes weken voor behandeling. Dat zou ik normaal gesproken belachelijk vinden, maar nu ben ik er tevreden mee en ga ik eens even een paar weken lekker mijn totale moeheid koesteren en mezelf liefdevol verzorgen.

Je kan jezelf namelijk ook gewoon eens met rust laten, in plaats van steeds op zoek te gaan naar behandelingen en therapieën. Mijn “aan” stand is nu “uit” gegaan, en ik ga daar maar eens even van genieten.

Volgende keer

Volgende keer mijn ervaringen met psychosomatische fysiotherapie.

Bekijk reacties op deze blogpost of reageer zelf via Instagram.